පොල් ටොෆියක් ගිය දුරක්....

පොල් කෑල්ලකට කොපමණ දුර යා හැකිදැයි දන්නේ මීයෝය. බොහෝවිට මීයා පොල් කෑල්ල කටේ තියද්දීම පරලොව යන්නෝය. එවිට පොල් කෑල්ල පරලොවට තරම් දුර යන්නේ යැයි හිතිය හැක. මී කතුරක ඇටවූ පොල් කෑල්ලක් කටින් ගෙන වාසනාවට බේරෙන මීයෝද සිටින්නෝය. උන් හැකිතාක් දුර ගෙන ගොස් පොල් කෑල්ල කන්නෝය. පොල් වලින් කෙනෙරන අනේක විධ නිපැයුම් අතර පොල් ටොපියට හිමි වන්නේ තරමක උසස් තැනක්ය. පොඩි කාලේ සව් කොළය නොගලවා පවා පොල් ටොපි ගිලින පොඩි උන් අතර සෑමාද සිටියේය. ඒ නම් පෙරේත කම නිසාය. ගමේ පාසලේ නිවාඩු කාලයට ආපන ශාලාවේ තිබෙන ටොෆි එහෙම තැබුවේ සෑමාගේ නිවසේය. ඒ කාලයේ අපි නිදන ඇදන් යටින් පවා මතුවූයේ ඒකී පොල් ටොෆී පැකට්ය. හොරෙන් උස්සන පොල් ටොෆි පැකට් එකක කැබලි 50ක් තිබුණේය. ඉතිරිය කා ගත නොහැකි වූ තැන අපි ඒවා සැගවූයේ ඇදන් යටට. අම්මා අතුගාන විට ඒවා කොස්සත් සමග එලියට ඇදී අවේ අප මවිත කරවමින්ය.

මෑතකදී නම් පොල් ටොෆියක් මහා දුරක් ගියේය. එකක් නොව ඒ ටොෆී බෝතලයක්ය. අපේ කමියුනිකේෂන් අයියා (චක්කර කොළ චිත්‍රපටය සෙවූ පොර) කමියුනිකේෂන් එක කරන්නේ හන්දියේය. හැමදාම අදින සරමට ටී-ෂර්ට් එකට සෙනග ඇදී එන්නේ නිධානයක් ගිලින්නට එන බහිරවයන් මෙන්ය. ජයලාල් යනු ඔහුගේ බොක්කක්ය. පොර කමියුනිකේෂන් එක හන්දියට යන තැන සිට ඔහු අසලම සිටියේය. ඒ සෑම අතින්ම උදව් කරමින්ය. දෙන්නා දෙන්නාට මාර මිත්‍රත්වයකින් සිටියෝය. ජයලාල් දැන් ගමේ නැත්තේය. පොර ගමේ ගොස්ය. මාස 6කට පමණ පෙර ගමේ ගිය ජයලාල් අයියා නැවත මේ පැත්තට ආවේ මේ මෑත භාගයේය. ඒ අපේ එවුන් බලා නැවත ගමේ යාමටය. පොර එන විට සෑමාද හිටියේ කමියුනිකේෂන් එක ඇතුලේය. 

“අම්මට හුඩු මෙන්න මූ...“

“ආ.. මල්ලිලා.. ඔන් කොල්ලා ආයෙත් ගමට බැස්සා..“

“අඩෝ මූ මෙන්න වෑන් එකකුත් අරගෙන...“

“දැන් සරුයි වගේ ඈ...“

“නැහැ බං මේ අපෙ ඇෆ්ගනිස්ථානෙ හිටපු මල්ලි ආව බං. ඌ තමා මට මේක සෙට් කළේ. දැන් ඉතිං හයර් එකක් ගහගෙන ඉන්නවා..“

ඉස්සර පොර රට ඉන්න මල්ලියෙක් ගැන කියව කියව කෝල් කළා අපට මතකය. ඌ ඉන්නේ ඇෆ්ගනිස්ථානේ මොකක්දෝ හමුදාවක පොඩි ජොබ් කට්ටක බවත්, ඔහුට ෆෝන් භාවිතය පවා සීමා කර තිබුණ බවත් කීවා අපට මතකය.

“යකෝ ජයලාල් අයිය නිසා තමා මූ මේව කරගෙන ජීවත් වෙන්නේ.. හරි නම් බුද්ධික අයියා මූට සලකන්න ඕන මීට වැඩිය..“ සෑමා කිව්වේ ජයේ ඒ දිනවල කමියුනිකේෂන් එකට දුන් සපෝට් නැවත සිහි ගන්වමින්ය.

“නැතුව නැතුව.. ඔය තියෙන දෙයක් මේ බෑග් එක දාපල්ලා...“ කියමින් ජයේ බෑග එකේ කට ඇරියේය..

“ආ කාපං පොල් ටොෆි...“ කියමින් සෑමා බෑග් එකේ කටින් ඇතුලට දැමුයේ අතට අසුවූ පොල් ටොෆි බෝතලයක්ය.

එසේ බෑග් එකේ කට එකතු කොට සුපුරුදු පරිදි අල්ලාගත් ජයේ කතා බහ කොට විනාඩි කිහපයකට පසු තමන්ට නැවත යන්නට හදිස්සි යැයි කියමින් පිටත් වුණේය.

“අහ් බුද්ධික.. මම උබලගෙ ගෙවල් පැත්තට ගිහින්.. අම්මලවත් බලලම යන්නම්...“ ජයේ සමුගත්තේය.

“අප්පට හුඩු.. අරූගෙ බෑග් එක ඇතුලෙ පොල් ටොෆි බෝතලේ...“ සෑමාට සිහි වූයේ පැය භාගයක් පමණ පසුවූ විටය.

“අවුලක් නැහැ. ඕක ඔය අමතක වෙලා වගේ ගියාට සිහි බුද්ධියෙන් ඉන්නේ.. අනිවාර්යෙන් ඕක අපෙ ගෙදර තියල යන්න ඇති..“ බුද්ධික අයියා නිසැකව කීවේය.

ඒසේ ගමෙන් පිටත්ව මාස 6කට පසු අප හමුවී ගිය ජයලාල් අයියා නැවත මේ පැත්තට ආවේ මේ මෑත දිනකදීය. එදා ඔහු හමුවෙද්දී බුද්ධික අයියා එතැන සිටියේ නැතිය.

“එදා වගේ මොනව හරි දාන්නද බං බෑග් එකට??“ එදා කතාවේ ඉතිරිය නොදත් සෑමා ඇසුවේය.

“දාන්නද තමා.. පිස්සු කෙලිනවා බං...“

“ඇයි ඒ මොකෝ...“

“උඹ දාපු පොල් ටොෆි බෝතලේ කුලියාපිටියටම ගියා බං.. “

“ඈක්??? ඇයි උඹ ඒක ගෙදරින් තිබ්බෙ නැද්ද අරුන්ගේ???“

“පිස්සුද බං මට එහෙ යන්න හම්බුනේ නැහැ... මම කෙලින්ම ගමේ ගියා.. ගෙදර ගිහින් බැලුවම මතක් වුනේ...“

“එතකොට බුද්ධිකයා දන්නවද සීන් එක..“

“දන්නවද තමයි බං.. මම ඌට කෝල් කරල කියනකල් ඌ දන්නෙ නැහැ. අන්තිමට ඒ ගාණට හරියන්න මම ඌට රී ලෝඩ් එකක් දැම්ම බං..“

sAm ශ්‍රී Perera_11:16pm_06/03/2013