එක් මුස්ලිම් කෙල්ලකගේ කතාවක්... - Muslim, But a Human...

ජාතිවාදය නෙවේය. ආගම් වාදය නොවේය. ආගමකට හෝ ජාතියකට නිගා කරනවා නොවේය. සාමාන්‍ය පුරවැසියෙක්, කාන්තාවක් ලබන නිදහස නොලබන අයෙක්ගෙන් අසාමාන්‍ය මට්ටමේ වැරදි වෙන බවට හුදෙක් ජීවමාන උදාහරණයක් ලෙස සෑමා මෙය අකුරු කරන්නේ අත්දැකීම ලබා මාස හයකටත් වඩා ගෙවුණු පසුය. මාස ගණනාවක් පුරා දෙගිඩියාවෙන් සිටියේ ලියනවාද? නැද්ද කියමින් සිතමින්ය. එහෙත් අද ලියමි...

ඇය සෑමාගේ මිතුරියක් වූයේ මීට වසර පහකට පෙරය. ඇය මුස්ලිම් කෙල්ලෙක්ය. අපේ මිතුරු මිතුරන් මැද ඇය අප අතරේ සිටියේ සාමාන්‍ය කෙල්ලක් මෙන්ය. නමුත් ඇය ආගමට ආදාල ඇදුමින් සැරසී සිටියාය. අපේ උන් මෙන්ම ක්ලාස් එක තුල ඇය ස්කයිප් කළාය. මිතුරන් ඇසුරු කළාය. අන්තර්ජාලය ඇසුරින් නොයෙක් මිතුරන් ඇසුරු කළාය. එය ඔවුන්ගේ ආගමට අනුව හොදද නරකද කියා මම නොකියමි. එහෙත් එය මානව නිදහස වන්නේය. ඒ හෙයින් අපි සැමට අමුත්තක් නොවූ නිදහස ඇය අත් වින්දාය.

ඒ කාලේ දවසක ක්ලාස් එකේ සෙට් එකම සෑමාගේ නිවසට ආවෝය. ඒ water world එක බැලීමටය. එහෙත් ඇය හැද සිටි ආගමික ඇදුම ඇයට අපහසු බව ඇය අපට කීවාය. ඒ අන් කිසිවක් නිසා නොව හැම එකාම ඇය දිහා බලන නිසාය. ඇය අප නිවසට ආ විට ඇදුම මාරු කර ගත්තාය. සාමාන්‍ය මට්ටමේ සල්වාරි එකක් හැදගෙන ඇය වෝටර් වල්ඩ් ගියාය. අප සමග විනෝද වූවාය. ඒ සියළු මතකයන් ඉතිරි කර ඇය, අප, සියළු දෙනාම අපගේ පාඨමාලාව අහවර කොට වෙන් වූවෙමු. යාපනයේ සිටි දිමිල මිතුරෙකු, ක්ලාස් එකේ සිටි එකම මුස්ලිම් මිතුරිය, සහ බෞද්ධ, කතෝලික, මිශ්‍රනයෙන් අප වෙන්වී පාඨමාලාව අහවර කලේ හැම එකාගේම සිත් වල සොදුරු සටහන් ඉතිරි කරමින්ය. ඒ අතර අපගේ මිත්‍රත්වය දුරකථන ඔස්සේ, ෆේස්බුක්, ඊමේල් ඔස්සේ නොකැඩි තිබුනේය. කුරුණෑගල, යාපනය, නුවර, බදුල්ල, කොළඹ අවට, ආදී දිවයිනේ නොයෙක් දෙසින් හමුවූ මිතුරන් තවමත් අපි ඇසුරේ තවමත් ඇත්තේය. ඉන්දියානු ගුරුමණ්ඩලය ඔවුන්ගේ රටට පිටත් වූවෝය.

කල් යද්දී මුස්ලිම් මිතුරිය සමග අපේ සබදතා බිද වැටුනේය. ඒසේම යාපනේ මිත්‍රයා එංගලන්තය බලා ගිය නිසාත්, නොයෙක් දෙනා විවිධ රැකියා ඒ ඒ ප්‍රෙද්ශ වලින් සොයා ගත් නිසාත් අප අතරින් දුරස් වූවෝය. එහෙත් කිහිප දෙනෙක් තවමත් සම්බන්ධතා පවත්වමින් සිටින්නෝය. වසර ගණනාවක් ගෙවුනු තැන මුස්ලිම් මිතුරිය විවාපත් වූ බවත්, ඇයට දරුවෙකු ලැබුනු බවත් අපට ආරංචි වී තිබුනේය. ඒ අතර දිනක් ඇය මා හට දුරකථන ඇමතුමක් දුන්නාය.

“සෑම්.. අදුරන්න පුලුවන්ද?“

“නම්බර් එක නම් සේව් කරල නැහැ.. මේ කවුද???“

“මම xxx“

“අහ්.. කියනවා.. මොකද වෙන්නේ...‍්??“

“ඉන්නව සෑම්.. මම මැරි කළානේ.. පොඩි උදව්වකුත් ඕන ඒකයි කතා කලේ..“

“ආරංචී..ආරංචී....උදව්වක්.. කියන්න.. මොකද වෙන්නෝනි..“

“මට මගෙ යාලුවෙක් පාර්සල් එකක් එවනව කිව්වා. ඔයාගෙ ඇඩ්ඩ්‍රස් එකට ගෙන්නල දෙන්නම්. ඔයා ඒක අරං තියල මට දෙනවද? මම පාර්සල් එක ආවට පස්සෙ කිටීලගෙ ගෙදර එන්නම්. ඔයා එහෙට ඇවිත් මට පාර්සල් එක දෙනවද?“

“හරි මම කරල දෙන්නම්..“

කවදාවත් නැතිව මතක් වූයේ මේ උපකාරය ගැනීමටදැයි විමසන්නේ නැතිව, පාර්සලය කාගෙන්ද? මොනවාද? කියා විමසන්නේ නැතිව සෑමා ෆෝන් එක තිබ්බේය. උපකාරයක් ඉල්ලූ තැන ඒවා විමසමින් සිටිය  යුතු නැත. එසේම සිද්ධ වෙන්නට යන දේ ගැන කිසිම වැටහීමක්, වැරදි අදහසක් සෑමා සතුව නොතිබුනේය. වහාම කිටීට සියළු කරුනු පිලිබද දන්වා සිටින්නට සෑමා උත්සුක වූයේය.

දිනක් සෑමාට තවත් දුරකථන ඇමතුමක් ලැබුනේය. එය අරාබි රටක සේවය කරන පුද්ගලයෙකුගෙන්ය.

“මචං උබ සෑම් නේද?“

“ඔව් මචං.. උඹ කවුද?“

“මම අහවලා... අරයගෙ යාලුවෙක්..“

“එහෙමද? කියපං.. මොකද වෙන්න ඕන?“

“මචං මම පාර්සල් එකක් එව්වා.. ඒක මල්වාන පැත්තෙ මගෙ යාලුවෙක්ට එව්වෙ. උබ ඒක අරන් අරයට දියන්..“

“ඔව් එයා මට කිව්වා.. මම වැඩේ කරන්නම්..“

සැහැල්ලුවෙන් ඇයට පොරොන්දු වූ උදව්ව, බරපතල් බව සෑමාට වැටහුනේය. ඒත් කරන්නට දෙයක් නැත්තේය. කළ යුත්තේ පාර්සලය අරන් අදාල අයට පවරා අත පිහිදා ගැනීම පමනක්ය.

සතියකින් පමණ නැවත දුරකථන ඇමතුමක් ආවේ මල්වානේ පුද්ගලයාගෙන්ය. ඔහු පිටරට ඉන්න පුද්ගලයාගේ තවත් මුස්ලිම් සගයෙක්ය.

“මචං සෑම්.. මගෙ යාළුවා පාර්සල් එක එව්ව උබට ගන්න එන්න පුලුවන්ද?“

“කොහෙටද එන්න ඕන?“

“උඹ ඉන්නෙ කොහෙද කියපං..“

“මම දැන්නම් ඉන්නෙ ගෙදර.. “

“මම බියගමට එන්නද?“

“දැන් එපා.. මම කෝමත් හවසට බියගම පැත්තට එනවා.. එතකොට මේ නම්බර් එකට ගන්නම්..“

සවස් ජාමයේ සෑමා බියගම පැත්තට ගියේ තමන්ගේ වැඩකටය. ඒ අතර අර පුද්ගලයා අමතා ගෙන්වා ගත්තේය. ඔහු වෑන් එකක පැමිණ, සෑමාගේ කාර් එක නවත්වා තිබු තැනටම පාර්සලය ගෙනත් දුන්නේය. වෑන් එක පිරෙන්නට තවත් ඔහුගේ මුස්ලිම් මිතුරන් සෙට් එකක්ම සිටියේය. ඔහු පැමිණි වාහනේ නොම්මරයත්, මාගේ වාහනයේ නොම්මරයත්, අප දෙදෙනා දුරකථන සංවාදයේදී අසා දැන ගත්තේ හදුනාගැනීමේ පහසුවටය. 

ඔහු දුන් පාර්සලය සෑමා ගෙදර ගෙනාවේය. ඇතුලේ ඇත්තේ කුමක්දැයි සොලවා බලන්නටවත් උත්සාහ නොකළ සෑමා පාර්සලය සති කිහිපයක් තම කාමරයේ රදවා ගත්තේය. විටක අම්මා පවා ඇසුවද සෑමාට දෙන්නට උත්තරයක් නොවීය. කියන්නට සිදුවූයේ “මේක මේ පාර්සලයක්...“ කියා පමණක්ය.

හදිසියේ ඇය මා ඇමතුවාය. කිටීගේ නිවසට අදාල දිනයක එන බවත්. එදාට පාර්සලය රැගෙන එන බවත් කීවාය. කිටීගේ නිවසේ ඇය, සැමියා, සහ පුංචි දරුවා වෙනුවෙන් විශේෂ ආහාර වේලක් පිලියෙල වූයේ මේ අතරය. ඒ ඔවුන් කිලෝමීටර 100කට වඩා දුර ගෙවා එහි පැමිණි නිසාය. සෑමාද එහි ගියේ පාර්සලය අතැතිවය. කිසිත් නොදත් සෑමා සියල්ලෝම ආහාර ගෙන කතා බහ කරන අතර පාර්සලය මතක් කළේය. ඇය කතාව ලස්සනට මග හැරියේ සැමියාගේ අවධාන නොලැබෙන පරිදිය. සැමියා දරුවා අත තබාගෙන ඉන්න අතරක ඇය සෑමාට හොරෙන් කීවේ පාර්සලය තමාට දෙන ලෙසය. එය රැගෙන ඇය කිටී සමග  කාමරයට වැදී පාර්සලය කඩා බැලුවාය. එහි තිබුනේ වටිනා රත්තරං මුද්දක්, ස්මාර්ට් ෆෝන් එකක් සහ තවත් අයි පෑඩ් එකක්ය. සියල්ලේම වටිනාකම ලක්ෂ දෙකක් පමණ විය යුතුය. නැතිනම් ඊට වඩා වැඩිය. එය ඇය බෑගයේ සගවා ගත්තාය.

එදින ඔවුනට නැවත ගෙදර  යාමට පහසු වන ලෙස සෑමා බස් රථයක් ගත හැකි තැනකට පවා ඇරලුවේය. එදා ගියායින් පසුව ඇය තවමත් සද්ද නැතිය. ස්තූති කර කෝල් එකක්වත් දුන්නේ නැතිය. ඒ සියල්ල කෙසේ වෙතත් තම සැමියා මුලා කරමින් සිටින ඇයට අප අමතක කොට තම කාර්යයන් ඉෂ්ඨ කර ගැනීම අපහසු නොවන්නේය. සිත තවන කටයුත්තක් නොවන්නේය. එහෙත් ඇගේ සැමියා නම් ඉතා හොද අයෙක් බව කිව යුතුය. අපව දුටු පලමු දිනයේම හොද මිතුරෙකු ලෙස කතා බහ කලේය. 

සැමියා ගුණවත් වීමටත්, බිරිද අවස්ථාවාදී, ප්‍රොඩාකාරී අයෙක් වන්නටත්, ඔවුන්ගේ ආගමෙන් කිසිම අහිතකර බලපෑමක් විය නොහැක්කේය. සියල්ල සිදුවන්නේ ඔවුනොවුන්ගේ ගති පැවතුම් වලින්ය. මෙය ඇය මුස්ලිම් කාන්තාවක් වූ නිසාම සිද්ධ වූවක් නොවේය. බොදු, කිතු, මුස්ලිම්, හින්දු, ඕනෑම ආගමක කාන්තාවක් විසින් සිදු විය හැකි වරදක්ය. එහෙත් මහා බාධක, නීති රීති පනවමින් මෙල්ල කන්නට හදන කාන්තාවක් තම නිදහස ලබන්නට තැත් කරන ආකාරය, වරදට පෙලඹවෙන ආකාරයෙන් සිද්ධ වන්නේය. මෙය සෑම මනුස්සයෙකුටම පොදුය.

Written_by_sAm_ශ්‍රී_Perera_08:22pm_05.04.2013

මෙතැනින්... දෙපයින් නැගිටින්නට වෙර දරණ යශෝධාට ශක්තියක් වෙන්න...