Tuesday, November 22, 2011

ධර්මේ සහ කැරම් බෝඩ් එක...

රැම් උස්සපු ධර්මේ නොහොත් ඔට්ටුව පැරදුනු ධර්මේ ක්‍රිකට් සෙල්ලම් කලේත්, කැරම් ගැහුවේත් අප සමගය. ගමේ මලගෙදරක ගියොත් ගොඩාක් වෙලාවට මට ‍එහිදී ධර්මේ මුණ ගැසේ. ඒ දවස්වල මල ගෙදරක ගියොත් මම යන්නේ ධර්මේ සමගය. ඒ ධර්මේ සමග එක පැත්තේ හිදගෙන කැරම් ගැසීමේ අවශ්‍යතාවය නිසාය. ධර්මේ සමග හිද අප දිනූ වාර අනන්තය. බොහෝ මලගෙවල්වල අප කැරම් බෝඩ් එකට සෙට් වුණහොත් නැගිටින්නේ ගෙදර යන්නට අවශ්‍යය නිසාය. නැතිනම් තමන්ට වාරයක් එනකල් බලා සිටින එවුන් ගැන දුක සිතීය. එහෙම නැගිට්ටේ නැත්තම් වටින් පිටින් ඇහෙන කතන්දර අසා සිටිය නොහැක. දවසක් එකෙක් කීවේ මුන්දෙන්නා නිදාගන්නේත් කැරම් බෝඩ් එකේ වෙන්න ඇති කියාය. අපේ ගමේ නමක් දිනා සිටි මන්නා සහ උපාලි යන දෙදෙනා සමග කැරම් ගසා දිනන්නට ලැබීම ධර්මේ සහ මා ලැබූ විශාල අභිමානයකි. එදා එහි සිටි කිසිවෙකුට ඔවුන් දෙදෙනා නැගිට්ටවීමට නොහැකිව සිටි මොහොතක ඔවුන් පරාජය කිරීම මතක් කරනකොටත් විලි ලැජ්ජාවේ සංතෝසේ බැරිය.

ඇත්තම කිව්වොත් මගුල් ගෙවල් වලට වඩා මල ගෙවල් වල යාමට මම කැමතිය. එයට සාධාරණ හේතු කිහිපයක් මම දක්වමි. මල ගෙදර කරන්නට කැරම් හෝ ඕමි ක්‍රීඩා ඇත. මගුල් ගෙදර ඇත්තේ කට ඇරගෙන එක එකා දිහා බලා සිටීමටය. වැඩිම උනොත් ‍පොඩි ෂොට් එකක් දාගෙන කස්ටිය එක්ක නැටීමටය. ක්‍රීඩාවක් කියා දෙයක් නැත. ක්‍රීඩා සියල්ල භාරව ඇත්තේ මනාල යුවලටය. අවාසනාවකට එම ක්‍රීඩාව නැරඹීමට සෙස්සන්ට අවකාශ නොලැබේ. මලගෙදරක යාමට ෂෝටක් සහ ටී ෂර්ට් එකක් සෑහේ. ඒත් මගුල් ගෙදරක යාමට ටයි, කෝට් ‍නැතොත් අවම වශයෙන් නැෂන්ල් කට්ටක් වත් අවශ්‍යය. වැඩිදුරටත් මොණරැ කිහිපයක් බහාලූ කවරයක් වුවමනාය. උක්ත කාරණා සියල්ලට අමතරව ෂෝටක් ගසාගෙන, කැරමක් ගහන ගමන්, නියිස් බිස්කට් එකක්, ටිකිරි මාරි එකක්, සැමන් පාන් කෑල්ලක් කන ෆන් එක මගුල් ගෙවල්වල නැති වීම ඛේදනීය තත්වයකි. සියළු කාරණා සලකා මගේ වෙඩින් එක අලුත් ආරකට කරීම මගේ කැමැත්තයි.


බොහෝවිට මල ගෙවල් වල ඔමි ගහන එවුන් ගෙවල් වල එන්නේ කැට කොල 5ක් වත් සාක්කුවේ දමාගෙනය. ඒවා මතුවෙන්නේද ඇදුම් හෝදන්නට වතුරට දැමූ අවස්ථාවලයි. මට මතක විදියට අපි ඕලෙවල් කරන කාලේ අපේ කොල්ලෙක් හාරත කැට කොලයක් උඩ සාක්කුවේ තිබියදී යුනිෆෝම් එකේ සෝදා හාරත මා(ර්)ක් එක සාක්කුවේ සටහන් වී තිබිණ. ඒ සිදුවීම වුනේත් ඩුම්මගේ සූදුව සිදුවුණ වකවානුවේය.
මල ගෙදර කැරමක් ගහන සැප මගුල් ගෙදර නැත
අටුවා ටීකා අහවර වූ තැන ධර්මේගේ ස්ටෝරියයි.


සෑම්ගේ මතකය නිවැරදි නම් ඒ 2003 වසරයි. අපි වෑන් එකක් ලෑස්ති කරගත්තේ කුරැණෑගල ප්‍රදේශයේ මලගෙදරකට යාමය. මලගෙදර වුණත් දුර ප්‍රදේශයක් නිසා බොංගෝ එකක්, ගෙනයාම සිරිතයි. මලගෙදරින් බහින කොට කරන්නේ බොංගෝ එක සීට් එකක් යට සැගවීම පමණි. නැත්තම් මලගිය ඇත්තෝ විස්සෝප වේ.


අපේ ගමේ අයියා කෙනෙක්ගේ නැන්දම්මා ගේ මලගෙදරක් නිසා වැඩිහිටි ජනතාව පවා ගමනට සූදානම් වී සිටියහ. කලින් ප්ලෑන් කළ පරිදි ගමනට නම් ලබා දී තිබ්බේ අපේ ධර්මේ මලයාත් ඇතුලුව 12ක් හෝ 15කි. නමුත් වෑන් එක ගමන පිටත් වන ස්ථානයේ පා(ර්)ක් කල සැනින් ගෙවල් වල අත්තලා මුත්තලා ‍සියල්ල වට වූ නිසා කොල්ලන්ගේ බලාපොරෙත්තු සුනු විසුනු විය. නමුත් ආ පිරිස රැගෙන ගිය යුතුය. සෙනග මදිවට ඔවුන් ඇවිත් තිබ්බේ දවස් තුනක ට්‍රිප් එකක් යන්නට මෙන් කොට්ට, පැදුරැ රැගෙනය. අපට කටඋත්තර නැත. කෙසේ හෝ කස්ටිය වෑන් එකට කම්ප්‍රෙස් කළ යුතුය.


"හරි කස්ටියම ඇවිත් නේද ඉන්නේ? තව එන්න කස්ටිය ඉන්නවනම් දැන්ම කෝල් එකක් දීලා කියන්න එන්න එපා අපි ගියා කියලා. නැත්තම් ලොරියක් ගේන්න වෙයි" නඩේ ගුරෙක් අවසාන නිවේදනය ප්‍රකාශ කළේය. එසේම කස්ටිය පැක් කිරීමේ වගකීම පොරට ඉබේම පැවරිණ. ඇත්තටම ඔහු දක්ෂ ප්‍රයිවට් බස් කොන්දොස්තර වරයෙකි.


"හරි. අපි කොල්ලෝ ටිකට කොහොම හරි යන්න පුළුවන්නේ. අංකල්ලා, ඇන්ටිලා, සීයලා ඉස්සෙල්ලාම නගින්න" පොර විසින් පිළිවෙලට වැඩිහිටි තරැණ කැල වෑන් එකේ අන්තිම සීට් එකේ සිට පැක් කෙරිණ. අන්තිම සීට් එක අහිමි වුණා කියන්නේ ගිහින් එකතුරැම ෆන් නැත. ගෙදර එන්න වෙන්නේ තුන් සරණේ කියාගෙනය.


"හරි මල්ලිලා දැන් ඔයාලා නගින්න. උබලට නම් අවුලක් නැහැනේ බං කොහොම හරි රිංගපං" කීවේ නිර්නාමික නඩේසන් අයියාය.


"කොහෙ නගින්නද අයියේ?? කෝ අපේ ධර්මේ මලයා... පොර නැතුව කොහොමද මල ගෙදරක යන්නේ.." ධර්මේ තවමත් පේනන නැති නිසා අපිත් එළියට වී සිටියෙමු.


"ඕකා නැත් එකම හොදයි බං. බලපං දැන් ඕකත් ආවොත් කොහෙද යන්නේ?" වෑන් එකට නගින්නට තියා හිතා ගන්නවත් බැරිව රැගෙන ආ ගමන් මල්ලක් උඩ හිදගෙන සිටි වීරේ කීවේය. (මතකනේ ධර්මේගේ කලිසම ගලවපු එකා)


"අනේ මන්දා බං. මොකද දැන් කරන්නේ? අ‍පි අපේ සුනිලට එන්න කියමු වාහනේ අරන්. නැත්තම් මෙහෙම ගියොත් එකෙක් මග මැරෙයි හිර වෙලා.."


සියළු සාකච්චාවන් සිදුවූයේ ඉඩකඩ අහේනිය පිළිබදවයි. ධර්මේ ආවත් කරන්න දෙයක් නැත. කොහොමත් යන්නට ඉඩ නැත. ඒත් ටික මොහොතකින් ධර්මේ මතුවිය...


"අඩේ කොල්ලනේ මලගෙදර ගිහින් පට්ට ෆන් එකක් ගමු.. " ධර්මේ ෆන් එකක් ගන්න මල ගෙදර යන්න ඇවිත්ය. ඒ මදිවට අතේ හොදට පත්තර පිටුවලින් කවර් කරපු විශාල ප්‍රමාණයේ හරි හතරැස් ලෑල්ලකි.


"මොනාද ධර්මේ මේ? අපි මේ මලගෙදර යන්න තියා වෑන් එකට නගින්න ඉඩ නැතිව ඉන්නවා. තෝ ඒමදිවට අලි ඇදක් වගේ ලැල්ලක් ගෙනත්"


"උබලා දැන් මට බැන්නට මලගෙදර ගියාම මේකේ වටිනාකම තේරෙයි." ධර්මේ පොල් ටෝක්ස් දෙන්නට විය. මතකනේ පොර ඔට්ටුව අල්ලා වේච්ච දේ.


"හරි හරි කියපං මොනාද ඕකේ" ධර්මේ ගැන දන්නා මම ඇසීමී.


"නැහැ බං අපි දැන් යන්නේ කුරැණෑගල. කවුද දන්නේ අපිට වුවමනා කරන හැම දේම මල ගෙදරින් දෙයි කියලා. ඒක නිසා මම කැරම් බෝඩ් එකක් පාර්සල් කර ගත්තා අපිට ගිහින් සෙල්ලම් කරන්න..."


"මෙයා මේ $$%$^* කතා කරනවා. අපි මේ නැග ගන්නවත් බැරැව ඉන්නවා. අපි මලගෙදර යන්නම් කොහොම හරි උබ මෙතනට වෙලා අපි එනකල් කැරම් ගහපං..." මල පැනපු නඩේසන් අයියා කීවේ තව ඇඩිෂනල් වචන කීපයක් සමගය.


එදා ඉදන් ධර්මේ ට්‍රිප් එකක් යන්න ආවත් කොල්ලෝ අහන්නේ කැරම් බෝඩ් එක බෑග් එකේද කියාය.


Written by sAm_11.30am_21.11.'11


පලි- මොනවා උනත් ධර්මේගේ චින්තනය නිවැරදිය. ‍ධර්මේ ඒ කාලේ පොඩි එකා වුණත් කාටවත් හිතෙන් නැති දෙයක් පොරට හිතුණි. "කවුද දන්නේ අපිට වුවමනා කරන හැම දේම මල ගෙදරින් දෙයි කියලා..." කීවේ ඒ නිසාය. ධර්මේගේ ඒ පෙර සූදානම තවමත් ඇත. කොහේ හෝ යන්නට පිටත් වෙන්නට පෙර ධර්මේ බෝතල් ටික කලින්ම සූදානම් කරගනී.


ධර්මේ දුර දිග හිතන දැහැමි දරැවෙක් බව හිතේ නම් ලයික් එකක් කමෙන්ට් එකක් දමා ඔහුට උත්තමාචාරය පුදන්න..

6 comments:

  1. @ඔබ නොදුටු ලොවක්- ඒකනේ මචෝ කියන්නේ ධම්මේ භවේ රක්කති ධර්ම චාරී කියලා...

    ReplyDelete
  2. ape game jambu jayasena wagemai meya.

    ReplyDelete
  3. පිස්සු ධර්මෙට මගේ උත්තමාචාරය !!!!

    ReplyDelete
  4. මොනා උනත් වෙඩිමක් මලගෙදරක් වගේ ගන්න හිතෙනවා බන් ..!! කැරම් බෝඩ් එකක් අරන් වරෙන් ඔන්න උබට තමා මුලින්ම කිව්වේ ඈ...!!

    ReplyDelete

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...