වසර 15ක් පැරණි අපූරු ආදරණීය ලියුමක්...

අද ඉරිදා, එදා ඒ කියන්නෙ ගිය ඉරිදා මම ක්ලාස් ආවෙ ඔයාව දකින්න ආදරය බර කරගත්ත හිතකින්. මම දන්නෙ ඔයා බහින බස් හෝල්ට් එකයි, ඔයා යන ඉස්කෝලෙයි විතරයි. ඊට වඩා විස්තරයක් හොයා ගන්න බැරි වුණ මම ඔයාව දකින්න පුලුවං එකම තැන විදිහට හිතන් ඉන්නෙ මේ මහා බිත්ති පවුරු බැදපු වාහන දුමෙන් අසරණව බලං ඉන්න පන්ති කාමර ටික විතරයි. එහෙම බලාපොරොත්තුවෙන් ආපු මට ගිය සතියෙ ඔයාව මග හැරුනා. ඒ ඔයා ක්ලාස් ආපු නැති නිසාද නැත්තම් මම ඔයා දෙනෝ දාහක් කොල්ලො කෙල්ලො අස්සෙන් එනවා නොදැක්ක නිසාද මම දන්නෙ නැහැ. ඒත් මම දන්නෙ මෙච්චරයි, සතියක වරක් තියෙන ක්ලාස් එකේ, ඔයාව එක දවසක් නෙදැක්ක කියන්නෙ මට සති දෙකක් හරියටම දවස් 14ක් ඔයාව මග හැරෙනවා. ඇත්ත ඒකයි. මගෙ හිත තේරුම් නොගෙන, ඇස් දෙක තෙමන ඇත්ත ඒකයි.

එහෙම සතියකට ලැබෙන එකම එක දවසෙත් ඔයාම මග නොහැරෙන්න මම ඔයා එනකල් ක්ලාස් එක ඇතුලට නොයන බව දන්නෙ මම විතරයි. මාත් එක්ක ඉන්න කොල්ලො සෙට් එක වුනත්, අපේ එවුන් වුනාට උන් දන්නෙ නැහැ සීන් එක. මොකද මට බයිට් වෙන්න බැහැ “ඒකිගෙ දෙමව්පියන්ට නැති කැක්කුමක් නේද තොට තියෙන්නේ“ කියල අහන්න මම අකැමැති නිසා. උන්ට මගෙ ආදරේ නොතේරෙන නිසා. ඒත් උන්ටත් නොතේරෙන්න ඔයා ආවට පස්සෙ පන්තියට රිංගන්න තැනට මම උන්ව අන්දල තියෙන්නේ. ඇතුලෙ ඉන්න බැහැ බං මාර රස්නෙයි, සර් එන්න ඔන්න මෙන්න තියල ඇතුලට යමු කියල උන්ව අන්දල තියෙන්නේ.

උන්ගෙ සපෝට් එක ගන්න බැරි තැනදි, ඔයා මට උදව්වක් වුනා. මගෙ ආදරේ තේරුම් ගත්ත ඔය ඇස් කතා කරනව මට දැනුනා. මම පොලොවෙ වැලි ගොඩක් ඉරට්ට හිර කරපු අහස් කූරක් වගේ, ඔයාගෙ ඔය බැල්ම ඒ අහස්කූරෙ කොන පත්තු කරන ගිනි පෙලල්ලක් වගේ, මාව දවනවා, දැවෙන්න දැවෙන්න ලංවෙලා මම සූස් ගාලා උඩට යනවා, මහ දුරක් උඩ ගිහින් පපුව හීතල වෙන වේගෙන් මම බිම වැටෙනවා, අළු වෙලා, පිච්චිලා, විනාස වෙලා. මම දුක් වෙනවද? ඔයාට සාප කරනවද? නැහැ මොකද හැමදේම ඔය ඇස් නිසා, මොහොතින් මම අළු වෙලා වැටුනත් ඊට කලින් මම සතුටින් උඩ යන නිසා. ලෝකෙට පේන්න ආඩම්බරෙන් මොහොතක් හරි උඩින් හිටපු නිසා.

මට නොලැබුනත් කමක් නැති ඔය ඇස්, මම පතන ආදරේ මාව කවියෙක් ලේඛකයෙක් කරලා. මට නැති වුනත් මට ම‍ම ණයයි ඔයාට.

කියවල ඉවර ඇති නේද? දැනුයි සෑමා කතාව පටන් ගන්නේ.

ඉස්සර හදිස්සියෙ දීල දුවන, මූණට කියන්න බැරි හැමදේම කැටි වෙච්ච ආදරණීය ලියුම් ගැන අදහසක් දුන්නෙ මගෙ රසිකයෙක්. ඔහු මට එව්ව ලියුම කියවලා මට ආපු හැගීම උඩ තියෙන ආකාරයට අකුරු කෙරුනා. එක දිගට ටයිප් කළා මිසක හිත හිත ටයිප් කරපු එකක් නෙවේ ඒක.

මෙන්න මට ආපු මේල් එක.

සෑම්...

මට මීට අවුරුදු 15 කට කලින් ලිපියක් හම්බ උනා බස් හොල්ට් එකේදි .....

කියවලා බලන්න....ඒ කාලේ කොල්ලෙක්ගෙ අදහස් දෑන් ඉන්න අයත් එක්ක බලන්න...මම මෙක උබට දෙන්නෙ බ්ලොග් එකට ලියන්න මේකෙන් මොනා හරි අදහසක් ගන්න...මෙක ලියපු එකා දෑන් මොනා කරනවද කොහෙද ඉන්නෙ කියලවත් මම දන්නෙ නෑ....අඩුම තරමින් මෙක ලියුවෙ කවුද කියලවත් මම දන්නෙ නෑ සහො... 

මම හිතනවා උබ මේක කියවලා හොද දෙයක් ලියය් කියලා....(මම හිතන්නෙ මේක කෙල්ලට දෙන්න බෑරිවෙලා....)

බ්ලොග් එක ආසවෙන් කියවනවා...ඔබට ජය...

-- 

Thanks

G.W.K.P.K Gunawardena

ඒකෙම අමුණලා එවපු ලියුම මෙන්න.

අනුන්ගෙ ලියුම් කියවන එක හොද නැති නිසා පොඩියට දැම්මේ,
ඒත් බලන්න ඕනෙම නම්, පේනවා මදි වගේ නම් ඕක උඩ කොටන්න.
right click on pic & open with a new tab :)

තාක්ෂණයෙන් අපිව ලං කරද්දි, නොදැක හිදීමෙන් ලැබෙන ඉවසීමෙන් වැඩිවන ආදරය අඩු වෙද්දි, කලාත්මක රසය මැකිලා ගිහින්. බුකියේ දාන කවියක, මේල් එකක එන කවියක, නැති රසය එදා ලියුමක තිබ්බ බවට සාක්ෂිය මේක. මගෙ රසිකයෙක් වෙච්ච මාත් නොදන්න කැලුම් සහෝදරය කිව්වත් වගේ මේ ලියුම ඔහුට ඇයට දෙන්න බැරි වෙන්න ඇති. ඒත් මට හිතුන මේක ඇය විසික් කළ එකක්ද කියලත්, මොනව වුනත් වසර 15ක් පරණ ලිපියක අපි මේ දකින සුන්දරත්වය, අපි නොදුටු තව ලියුම් කීයක තියෙන්න ඇතිද?

එකම ලියුම ලස්සන අත් අකරු එන විදිහට දෙතුන් පාර ලියපු උන්, අත කඩදහියෙ නොගෑවෙන්න, අපිරිසිදු නොවෙන්න, නොතැලෙන්න දරපු වෙහෙස හැම දේම අසීමිත ආදරයක්, නොපෙනෙන කලාවක් හංගලා තියෙනවා.

ස්තුති නොදුටු මිත්‍රයාට,

ජය වේවා.

Written_by_sAm_ශ්‍රී_Perera_11:55pm_19/11/12

පලි - මම දන්න මට වඩා වැඩිමල් මිතුරෙක්ට (දැන් ඌ නාකියා) ඒ කාලෙ, ලියුම් විතරක් තියෙන, ටෙලිෆෝන් සීමිත කාලෙ, කෙල්ලෙක් සැට් වෙලා. දෙන්න ලියුම් කඩදහියෙන් ලව් කරල මීට් වෙන්න සැට් කොරගෙන මාලඹේ බස් හෝල්ට් එකේ. දවල් දෙකට කියමුකෝ. අපේ එකා ඉන්නවලු කෙල්ල නැහැලු. මූ පැය දෙකක් විතර කට්ට කාලා, ගෙදර ගිහින් මල පැනල ලියුමක් දාලා අරකිට හොදටම බැනලා. පහුවෙනිද අරූටත් ඒ වගේම ලියුමක් ඇවිත්. බලනකොට දෙන්නම වැරදි නැහැලු, දෙන්නම ඇවිත් හෝල්ට් එකේ දෙපැත්තෙ හිටගෙන ඉදලා යන්න ගිහින්. තමන් හෝල්ට් එකට එන බස් එක නවත්තන පැත්තෙම හිටගෙන ඉදලා එපා වුනාම ඒ පැත්තෙන්ම නැගලා ගෙවල් වලට ගිහින්.