‘සද දෝණි‘ නම් ඇයට රථ ගාය !

එදා එයා මට බැන්න, ගමනක් බිමනක් යන්න බයික් එකක්වත් නැති එකෙක් කියල. මාසෙ පඩිය ඉවරවෙනකල් බස් එකේ වැඩට යන කෙල්ලෙක් වෙච්ච ඔයා දුර දිග නොහිත මට කියපු කතාව වැරදි කියල කියන්න මම උත්සහ කලේ නැහැ. කවද හරි මම උබව දාගෙන හොද බිලක් සෙට් කරනව කියල හිතාගෙන මම මගේ ආදරේ එහෙමම වෙනසක් නොවී දළු දාන්න දුන්න.

මම කැමතිද ඇහුවම එයා කිව්වේ මට බයික් එකක් නැහැ කියල. විපක්ෂෙන් ප්‍රශ්න අහනකොට පක්ෂෙ කට්ටිය මාතෘකාවට අදාල නැතුව උත්තර දෙනව වගේ එයා මට ප්‍රති උත්තර දුන්න.

“අයියෙ මට උබේ බයික් එක දියන්කෝ...“ බස් එකේවත් යන්න සල්ලි නැති මම පිළිසරණක් පැතුව.

“අරන් පල, හැබැයි පෙට්ට්‍රල් ගහපං හොද හිතින්..“ හැමදාම මොල්ලිය ගෙවිච්ච ඔටුව වගේ ගෙදර එන හිස් පෙට්ට්‍රල් ටැංකිය සහිත බයිසිකල් කට්ට ගැන අයියගෙ කේන්තිය සාධාරණයි.

“ඇයි බං ඒම කියන්නේ. මම නොගහ ඉන්නවද මේකට පෙට්ට්‍රල් ??“ ලැජ්ජ නැති කට මැද්දෙ දගලන දිව කතා කළා.

“අරන් පල යන්න“ කවදත් වගේ ආදරණීය වචන වලින් බයික් එක දෙදරුවා.

කහපාට සාරි පොට බස්හෝල්ට් එකේ අසරණව ලෙල දෙද්දි, එයාගෙ ඇස් ඉබාගාතෙ සැරිසැරුව. මම දැක්ක එයාගෙ කළු ඉංගිරියාව කැරකුනේ ත්‍රීවිල් පාර්ක් එකේ පැත්තට. ‘අනේ මන්ද මේකිට ඕනෙ වාහනමද‘ කියල මගෙ හිත මට කොලොප්පං කරද්දිත් මගෙ ආදරේ ලැජ්ජ නැති කම මගෙ නහර පාසා උඩු දිව්වා. මම වංගුවෙන් හරවං ඇවිත් බස් නොඑන හෝල්ට් එකක නැවතුනා. ගැස්සුනා එයාගෙ පපුව. දැනුනා මගෙ ආත්මෙටම.

“සද දෝණි නගින්න“

කියන්න අමතක වුනා. සද දෝණි කිව්වට මේ දෝණිගෙ අම්මගෙ නම ‘සද‘ නෙවේ. ඇත්තටම එයාගෙ නම ‘සද දෝණි‘. මගෙ වැලමිටේ හිර කරන් තිබ්බ හෙල්මට් එක මම එයාට දික් කළා. කාමරේ ඇද යට තනිවුණු මකුලු පවුලක් ජිවත් වුන අසරණ මකුළු දැලක් කඩල තමා හෙල්මට් එක මම අරන් ආවේ. නැත්තං අපෙ අයියට තිබ්බේ එකම එක හෙල්මට් එකයි. එයා ඒක අතට ගත්ත. ඔළුවට දාගෙන වටපිට බලල කකුල බයික් එකේ කොනකට තියල, මගෙ පිටට බර දීල ගොඩ වුනා. හීනයක් නෙවේ ඇත්තටම. මටත් හිතුන ඒක අමුම අමු හිනයක් කියල. ඒත් මේ හැබෑ ලෝකෙ කියල දැනුනෙ අර දූවිලි වැදුන හෙල්මට් එක නිසා එයාට නොනැවතී කිඹුහුම් තුන හතරක් ගියාම.

මම කතා කළා. එයාට කලින්.

“ලසිත් මාලිංග ඔයාගෙ සහෝදරයෙක්ද බබා?“ පළමු වතාවට මම එයාට බබා කිව්ව.

“මොකක්? ඇයි ඒ??“

“දන්නවද ලසිත් මාලිංග විකට් එකක් ගත්තොත් අනිවාර්යෙන් තව දෙකක් ගන්නව පිට පිටම..“

“ඉතිං ??“

“ඒ වගේ ඔයත් පිට පිටම කිඹුහුම් තුන හතරක් යැව්ව බබා..“ 

“පිස්සු කොල්ලා.. ක්‍රික්‍රට් පිස්සා..“ එයා මගෙ හෙල්මට් එකට ගැහුව. අත් දෙක ඉස්සරහට දාල මාව බදාගත්ත.

සයිඩ් කන්නඩිය කරකවල මම බැලුව. එයාගෙ කොණ්ඩේ පාවෙනවා. හරියට අපෙ ආච්චිගෙ යටිතල පහසුකම් හෝදලා වැලේ එල්ල තියෙද්දි තද සුලගකට අහුවෙලා පාවෙන්න හදනව වගේ. කියන්න හොද නැති වුනත් එයා මගෙ පිටට හේත්තු වුණා. හරියට පුද්ගල නාශක බෝම්බ දෙකක් පපුවෙ බැදගෙන ආපු කොටි කතක් මාව බදා ගත්ත වගේ. දැන් පුපුරයි දැන් පුපුරයි කියල හිතුවට පිපුරුනේ නැහැ එහෙම. 

අපි නිදහසේ අහසෙ පාවෙනකොට කොහෙන්ද මන්ද පාත්වුන ආදරේට සාප කරන දෙවි කෙනෙක් අපේ උනුහුම නැති කරන්න අහස කළු කළා. අහසෙ පියාබන කුරුල්ලෙකුටවත් පියාබන්න බැරි තරම් තදට වහින්න ගත්ත. 

“නවත්තන්න අප්පා.. මාව තෙමෙනවා..“ එයා කෑගැහුව.

“බබා දැන් කෝමද ගෙදර යන්නේ..?“ තෙමෙන් නැති තැනක් හොයල නවත්තපු මම එයාගෙන් ඇහුව. ඇත්තටම එතැන තිබුනේ බයිසිකල් හදන ගැරේජ් එකක්.

“මෝඩයා.. වාහනයක් ගන්න සල්ලි නැහැ. බයිසිකලේක දාගෙන ඇවිත් මාව හේදුවා.. ඒ මදිවට යන හැටි අහනවා..“ එයාගෙ සෙනෙහසට වැස්සෙ තෙමිල හිටිය මම වේලිලා ගියා. නැවත ඒ උනුහුම දැනුනා.

“තියා ගන්නවා මේ හෙල්මට් එක.. මම මෙතනින් නගිනවා බස් එකේ.. “ එයා ආදරෙන් මට සමුදීල බස් එකක නගින්න හිත හදාගත්ත. දුකේදි සැපේදි ආදරේ වෙනසක් නැති බව මට එයා ඉගැන්නුවා. ඇත්ත එයා මට ආදරෙයි. වැස්සෙ ගියොත් මම තෙමෙයි කියල වෙන්නැති බස් එකේ නගින්න හදන්නේ.

එයා බස් එකේ නැග්ගොත් මමත් පටස් ගාලා නගිනව බස් එකේම. බයික් එක ආයෙ ඇවිත් ගන්නවා. කියල හිත හදාගෙන මම එයා ලගම තප්පුල පුල හිටියා.

හෝල්ට් එකක් නැති තැනක වුනත් බස් එකක් නවත්තන පාරක එයා හිටියේ. බරාස් ගාල ඇවිත් බ්‍රේක් ගහපු බස් කට්ටක් එයා අත දාන්න කලින්ම නැවැත්තුවා. හරියට ආණ්ඩුව කියන්නති කලින් ජනතාව ගිහින් ඡන්දෙ දෙනවා වගේ. මාත් බයික් එක ගැරේජ් එක ලගම තියෙද්දි හෙල්මට් දෙකම කිහිල්ලෙ ගහන් බස් එකේ එල්ලුනා.

මාත් එක්ක එකට ආපු ගෑනි දැන් වෙන එකෙක් ලග හිටගෙන. මාව බදාගෙ ආපු ගෑනිව තව එකෙක් බදාගෙන. මගෙ හිත බස් එකේ රෝදෙට තැලෙන ගොලුබෙල්ලෙක් වගේ සමතලා වෙද්දි, බස් එකට එකපාරට අහුවෙන ගෙම්බෙක් වගේ පටාස් ගාලා සද්දයක් ඇහුන. මම හිතුව එයා අර කොල්ලට කන පැලෙන්න ගහල ඇති කියල. නැහැ එයාගෙ එහා පැත්තෙ හිටපු කොල්ලෙක්, එයාගෙ පිටිපස්සෙ හිටපු කොල්ලව තල්ලු කරල එයා ලගට එන්න හදල. එකම වලට ජිල්බෝල විසි කරන්න දගලන පොඩි උන් වගේ උන් දෙන්න මරාගෙන.

හැම කදුලකම කෙලවර හීනියි කියල හිතාගෙන මම ඊලග හෝල්ට් එකෙන්ම බැස්ස. වැස්සත් නැති නිසා හිත හදාගෙන ආපහු එන බස් එකක නැග්ග.

ගැරේජ් එක ලගින් බස් එකෙන් බැහැල මම ගියා බයික් එක නවත්තල ගිය තැනට. අපෙ අයිය කියපු වචන මට ආයෙ ඇහෙන්න ගත්ත. ඌ කිව්වෙ පෙට්ට්‍රල් ගහපං කියල විතරයි. ඒත් දැන් පෙට්ට්‍රල් ගහන්න බයික් එක තියා ටැංකිය වත් නැහැ. කවුද එකෙක් බයික් එක උස්සන් ගිහින්.

ගැරේජ් එකත් වහලා. පාර පාළුවට ගිහින්. මම පාරේ ඉබාගාතේ ඇවිදිනවා. එයාගෙ ආදරේ ගිණි පෙලෙල්ලක් වෙලා මගෙ හිත දිය පට්ට එනකල් පුච්චද්දි මට දැනුන වේදනාව අපමණයි. ඒ වේදනාවෙන් වෙලිලා, සමතලා වෙලා ඉන්න මගෙ පපුව උඩින් බයික් එකක බර දැනෙන්න ගත්ත. පාරෙ වැලිකැට අතර දුවන බිංකුන්ඩෙක් වගේ එහෙ මෙහෙ දුවන මගෙ ඉස්සරහට ආවෙ මජං නාගත්ත කොල්ලෙක්. ඌ තමා ගැරේජ් එකේ හිටපු ගෝලයා.

“මල්ලි කෝ මෙතන තිබ්බ බයික් එක ??“

“මෙතන තිබ්බ බයික් එක කිව්වේ ??“

“වැස්ස වෙලාවේ මම මගෙ බයික් එක මෙතන දාල ගියා මල්ලි. දැන් එනකොට ඒක නැහැ. අර ලී කෑල්ලක අගුරුවලින් නම්බර් එක ලියපු එකක්...“ මම දන්න හැම විදිහටම විස්තර කළා.

“අයියෝ අයියෙ අර මඩ නාපු තලගොයෙක් වගේ පාට පාට බයික් එක නේද ?“ මල්ලි හරියටම අදුනගත්ත බයික් එක.

“අයියෝ ඔව් මල්ලි. ඒක කවුරු හරි උස්සලා. දැන් මෙතන නැහැ.“ මම අසරණ වුනා.

“බය වෙන්න එපා අයියෙ. අපි හිතුවෙ මේ ඒක හදන්න ආපු බයික් එකක් කියල. ගරේජ් එකේ මහත්තය වැස්ස නිසා ඒකත් එක්ක අනිත් හැම බයික් එකක්ම කඩේ ඇතුලට දාල යන්න ගියා“

“අම්මෝ ඇති යන්තං මල්ලි.. එහෙනම් අයියට එන්න කියල බයික් එක ගමු නේද? එයා ලගද ඉන්නේ..“ මම උත්තර හෙව්වා.

“අයියා එන්නෙ තව සතියකින්. ගමේ ගියා.. එයාට මලගෙයක් වෙලා...“

මගෙ හැම හීනෙම විනාස කරල එයා ගියා වගේ, ගරේජ් එකේ එකා ගමේ ගිහින්. යතුරත් අරගෙනම.

Written by sAm_1:02pm_12/09/2012

පලි - අපේ කොල්ලෙක් උගෙ බයික් එක මේ විදිහටම ගරේජ් එකක් ලග නවත්තල ගිහින් ඌට මෙවැනිම සිද්ධාන්තයක් වු බැවින් එය සිහිකර අකුරු කලෙමි.

සැයු - මේක නම් සෑමාට වෙච්ච දෙයක් කියා කමෙන්ට් නොදමන්න !

පැරණි පෙම් හබ - 

මාදිවෙල වන්දනාට පෙම් කළෙමි... !

පරම්පරා ගත ආදර අන්දරය...