මතක අමතකද? කමක් නැත... Absent Minded? No matter...!!

මේ අපේ එකෙක් ගැනය. ඒත් හැම එකාම මෙහෙමය. කොටින්ම කිවොත් සෑමාද එසේමය. අපේ එකා ගැන කීමට පෙර මේ පැත්තේ අංකල් කෙනෙක් ගැනද කිව යුතුය. අංකල් නම් නිව්ටන්ය. පොරගේ වෘත්තිය කිව්වොත් ගොඩක් උන් දැන ගන්නා නිසා ඒවා වැඩක් නැතිය. අංකල් හැමදාම උදේට අපේ කඩේට එන්නේය. අංකල් මහින්දාභිනන්දනයෙන් ඉන්නේය. ඒ නිසා කියවන්නේ දිනමිණය. ඒත් පත්තරය දෙකට නමන ගමන් හෙඩ් ලයින් එක කියවා අම්මා මුත්තා සිහි කරන්නේය. අංකල්ද මතක අමතක වෙන පොරක්ය. සමහර දාට සල්ලි දී දිනමිණ නැතුවම ගෙදර යන්නේය. එන්නේ වෑන් එකේය. වෑන් එක සුදු නොවේය. නිල් පාටය.

“බලන්නකෝ මම ගිය සතියෙත් කණ්නාඩි කුට්ටමක් හැදෙව්වා..“

“ඇයි කලින් තිබ්බ එකට දැන් පේනවා අඩුද?“

“නැහැ නැහැ.. මගෙ කල්පනාවෙ තරම තමා.. සතියකට පාරක් නැතිවෙනවා....“

“මගෙ අප්පේ... එච්චර කල්පනාව අඩුද?“

“ඔව් ඊයෙ පෙරේදා වෑන් එක සර්විස් එකට දැම්මා.. එතකොට සීට් එක අස්සෙ තිබිල කණ්නාඩි කුට්ටම් පහක් හයක් හම්බුණා...“

කියන්නට දෙයක් නැත. ඒ නම් අංකල් කෙනෙක්ය. ඒත් අපේ එකා තරුණ කොල්ලෙක්ය. ඒ අතින් බලන කල අංකල් ගේ කල්පනාව අපේ එකාට වැඩිය හොද බව සෑමාට හැගෙන්නේය. මෑතකදී සෑමා පැරකුම් බලන්න ගියේය. ඒ අතර මේ කියන අපේ එකාද සිටියේය. ඉන්පසු සෑමා මහරජාගෙ උන්ට නැති එක ගැනද ලීවේය. එදා හදිසියේ සැට් වූ නිසා පැරකුම් බැලුවේ කොච්චිකඩේ පැත්තේ හෝල් එකකින්ය. නිකං ගෙදර ටීවී එකෙන් බැලුවා වගේය. ඒ තිරය පොඩිකමක් නිසා නොවේය. තිරය ලොකු වුණාට, හෝල් එකේ පුටු මහා ගොඩක් තිබ්බාට, ඇතුලේ හිටියේ අපේ ගෙදර ඉන්න සාමාජික ගණන තරම් වත් නොවන පිරිසක් නිසාය. මේ හෝල් කොහෙම දුවනවාද දන්නේ නැතිය.

කෙසේ හෝ ෆිල්ම් එක අහවර වී අපේ එකාව රැගෙන ආවේ සෑමාය. කොච්චිකඩේ සිට වත්තල පැත්තටම විත් තේ එකක් ගහමු යැයි කියා අපේ එකා පර්ස් එක හෙව්වේය. සැප කනේය. පර්ස් එක නැතිය. “මචං අනිවා පර්ස් එක ඇත්තේ එහා පැත්තෙ සීට් එකේ... “ ක්ෂණික ගැසූ යූ ටර්න් එකෙන් කොච්චිකඩේටම දැක්කුවේ පර්ස් එක තිබේද? නැද්ද යන දෙගිඩියාවෙන්ය. හොද වෙලාවට හෝල් එකේ සෙනග නැතිය. පර්ස් එක තිබ්බ තැනම එසේම තිබ්බේය. ඒ නැති වුණා නම් නැවත හරවාගෙන ගිය පෙට්ට්‍රල් ටිකත් අපතේය. ඒ අපේ එකාගේ මතකේ තරමය. මෙහෙම ප්‍රශ්න හැම එකාටම ඇත්තේය. එහෙත් සිහි එළඹවා ගැනීමට මේවා ලිවිය යුතුය.

පැරකුම් කේස් එකට පසු දිනෙක අපේ එකාට සෑමා සහ දිලා කතා කළේ ඌව මාරවිල පැත්තට ගෙන්වා ගැනීමටය. 

“මචං මම දැන් මීගමුව පැත්තට එනවා..“ ඒ අපේ එකාය.

“හරි මචං.. උබ ඇවිත් කෝල් එකක් ගහපං..“

මීගමුවට දෙතුන් පාරක් එන්න කාලය ගත වෙද්දී අපි නැවත අපේ එකාට කෝල් කළෙ ඉන්නා තැන දැන ගැනීමටය. පොරගේ ඩයලොග් පෝං එක කට් වෙන්නේය. රින්ග්ස් ගොස් නැවත කට් වෙන්නේය. එක්කෝ පොර ලග පාතක ඉන්නා නිසා කට් කරනවා විය යුතුය කියා අපි හිත හදාගත්තෙමු. මොහොතකින් අපේ එකාගෙන් කෝල් එකක්ය.

“බලපං සෑමා *** සීන් එක වුනේ..“

“මොකද බං?? අපි කෝල් කරද්දි උබ කට් කළානේ..“

“නැහැ බං.. කට් කළේ නැහැ.. මගෙ ඩයලොග් සිම් එක තියෙන ෆෝන් එක නැති වුනා..“

“ඇහ්..“

“ඔව් බං මම බෑන්ක් එකට ගිහින් ඇවිත් වාහනේට නගිනකොට පෝං එක නැහැ. ඉතිං මම ආයෙ බැංකුවට ගිහින් එතන දෙක කළා බං.. උන් හැම එකාම හොයන්න ගත්තා.. ඒ අස්සෙ ඇතුලෙ ඉන්න සික්කා හිටන් බැලුව බං.. තිබ්බෙ නැහැ..“

“ඉතිං කෝමද යකෝ හම්බුණේ...??“

“මම මචං මගෙ මොබිටෙල් එකෙන් කෝල් කළා, බැංකුව ඇතුලට යන්න කලින්ම. එතකොට පෝං එක කට් කරනවා.. රිංගස් යනවා කට් කරනවා.. මම හිතුව හොරකම් කරලම තමා කියල..“

“ඉතිං..“

“ඊට පස්සෙ මම බැංකුව ඇතුලට ගිහින් සීන් එක කියල එලියට එද්දි එළියෙ සික්කා දුවගෙන එනවා.. අර තියෙන්නෙ සර්ගෙ පෝං එක වාහනේ ඇතුලෙම කියාගෙන...“

“කොහොමද බං කෝල් කරද්දි කට් වුණේ එතකොට..??“

“මම පෝං එක උඩ ඉදගෙනමයි බං කෝල් කරල තියෙන්නේ.. රිංග්ස් යනව ඇහුනෙ නැහැ. මගෙ පුකටම කෝල් එක කට්වෙලා..“

“අයියෝ බං.. විලි ලැජ්ජාවයි නේ.. තෝ බැංකුවෙ උන්ටත් නෝන්ඩි වෙලානේ..“

“ඔව් බං.. මට කලිසම කටින් ගලවන්න හිතුණා...“

Written by sAm_ශ්‍රී_perera_11:01am_19/06/13