උඹ මට්ටු නොවුනට, තට්ටුව තමා වටින්නෙ...

සිනාසුනා මම වලාකුලු අස්සෙ ඉදන්. මාව ඩොට් එකක් වගේ පේන් ඇති ඔයාට. මම කොච්චර දුරද? ඔයා ලග ඉද්දි ඔයාට මාව කොච්චර ලොකුවට පෙනුනද? කොච්චර ආඩම්බරෙන් ඔයා මාව ලෝකෙට පෙන්නුවද? ඒත් මම දැන් දුරයි. එකම එක හුයකින්, නූලකින් ඔයත් එක්ක බැදිල මම දුර ගිහින්. පාවෙනවා. ඔයාට පේන දුරින්. ඇත්තටම මම ඩොට් එකක්. වලාකුලු අතර සීතලේ ගැහෙන. ඔයාගෙ අත රිදෙනකල් ඔයා මාව තද කරන් ඉදී. ඒත් මාව හැම එකාටම පෙන්නන්න ඔයා දුරක යැව්වා. මාව ඈත අහසෙ හිරකල තිබ්බ. මොකද මම ඔයාගෙ කියල ලෝකෙට පෙන්නන්න ඕන හින්ද.

ඇත්තටම ඔයා වැරදි නැහැ. මොකද ඔයාට වුවමනා කළේ මගෙ ආදරේ නෙවෙ. මම ඔයාගෙ කියල ලෝකෙට පෙන්නන්න. මම මගෙ පැත්තෙන් සාධාරණේ ඉෂ්ඨ කලා. ඔයාට ආදරේ කළා. සමහරු ඔයාව සිපගන්න, නැලවෙන්න, සැතපෙන්න බලාගෙන ආදරේ කරද්දි. මම ඔයා ලග ඉන්න, ආදරේ දෙන්න බලාගෙන ලං වුණා. ඒත් ඔයා ඉක්මන් වුනා. මාව නොලැබෙන දුරක යවලා තව හිතකට තුරුල් වුනා. ඇත්තමයි මම හිතුව ඔයා මගෙ කියල. හැම බැදීමක්ම ඈත් කරල ඔයා ලගට එන්න. ඒත් ඔයා ඒකට ඉඩ නොතියා ඉක්මන් වුණා.

අතේ ගුලි කරගත්ත නූල් බෝලෙන් පුලුවන් උපරිම දුර මාව යැව්වා. ඔයා එහෙම කලේ මාව ලෝකෙට පෙන්නන්න. මම ඒ දුර ගියා. ඔයාගෙ අතේ තියෙන නූල මට බැදීමකට වඩා සීමාවක් වුණා. ඇත්තටම මම සරුංගලයක් වුනා. අහසේ නිදහසේ පාවුනාට, ඔයාගෙ අතේ තියෙන නූලෙන් මාව සීමාවකට කොටු කළා. මම හැම තිස්සෙම ඒ සීමාව ඇතුලෙ සෙව්වා, ආදරේ, බැදීම, සෙනෙහස, සහ වගකීම. ඒ හැම දේකටම තිත තියල ඔයා අතේ තිබ්බ නූල් බෝලෙ කොනක් කැඩුවා. මම හිතුව ඔයා ඒ කොන අතින් අතෑරලා මාව දාල යන්න යයි කියල. ඒත් එහෙම කළා නම් හොදයි කියල මට හිතෙනවා. ඔයා මට දුක් දෙන්න ඕන නිසාම එහෙම කළේ නැහැ. ඔයා නූලෙ කොන අතෑරියා නම් මම පාවෙලා ගිහින් කොහෙ හරි වැටෙනවා. නැවත මම කාගෙ හරි වෙලා උඩ ආකාසෙ පාවෙනවා. ඒත් ඔයා නූලෙ කොන අරන් ගැට ගැහුව කණුවක. මට නැවත එන්න බැරි, බිමට පාත්වෙන්න බැරි උසක හිර කරලා, ඔයා මගෙත් එක්ක තිබ්බ බැදීම කණුවක සිර කළා. මම දහස්වර කල්පනා කළා, ඇත්තටම ගොඩ එන්න බැහැ. මම පාවෙනවා. ඒත් නිදහසේ නෙවෙ. අනිත් කොන කණුව ගැට ගැහිච්ච සීමාවක. අහසෙ සරුංගලයක් වෙලා.

ඉස්සර මම හිතුව ඔයා මාව ඉටිකොල වලින් සැරසුවෙ කල් තියා ගන්න කියල. ඇත්තටම වැස්සට මම නොකැඩි, නොතෙමි, ආසාවෙන් පියාබන්න හිටියෙ. ඔයාගෙ අතේ තියෙන නූලට, ඒ නූලෙ උපරිම දුරට සීමා වෙලා. ඒත් එදා ඔයා මාව සව් කොළ වලින් ඇලෙව්ව නම් හොදයි කියල අද මට හිතෙනවා. ඔයා මාගෙ සීමාව කණුවක ගැටගහල සටහන් කරද්දි, මම සව් කොළ වලින් ඇලවිච්ච සරුංගලයක් වුණා නම් මට අවාසනාවන්තව වැස්සට තෙමිල, බිම වැටිල, කාගෙ හරි සරණක් ලබල නැවත ජීවත් වෙන්න තිබ්බ. ඒත් ඔයා මට කිසිම අවස්ථාවක් නොලැබෙන්න මාව ඉටිකොලෙන් සැරසුවා. සදාකාලිකව ඔයාගෙ සීමාවෙ සිර කරල මට කාත් කවුරුත් නැති කරල ඈතක යන්න. ඔයා හරිම ලෙංගතුයි කියල හිතුවට වෙලාවකට මහා දරුණුයි කියල මම තේරුම් ගත්ත.

කමක් නැහැ දැන් ඔයා ගිහින්. සීමාවක කොන ගැටගහපු සරුංගලයක් වෙලා මම. ඒත් මම වැටෙන්නෙ නැහැ. උඩ පා වෙවී ඉන්නව. මම දන්නව කවද හරි දවසක කෙනෙක් ඇවිත් උඩින් පාවෙන මාව දැකල, ගල් මාට්ටුවක් හරි දාල, මාව බැදිල තියෙන සීමාවෙ නූල කඩයි. එදාට මම පාවෙලා ඈත යයි. කොහෙ හරි කොනක තියෙන මගේම අනාගතයක් තියෙන තැනක මම නවතී. නැවතිලා මම ජීවිතේ සොයයි. ඔයා මට එදා කරපු දේ නැවත නොවෙන්න මම ආයෙත් හිතල සව් කෙළ වලින් සරසගන්නවා මගෙ ජීවිතේම. වැස්සකට වත් තෙමිල බිමට වැටෙන්නෙ නැති ඉටි කොලේට වැඩිය මට සව් කොලේ වටිනව. මොකද බිම වැටින නැවත නැගිටින්න තරම් වැඩි සම්භාවිතාවක් තියෙන නිසා. ඔයා වගෙ නෙවේ සමාජෙ ගොඩක් උන් කැමති තට්ටුවට. පිට ඔපේට තියෙන සැරසිලි වලට නෙවෙ. 

මාව හිරකරපු ඔයාට.

ජය !

ඇස් භාගෙට පියවෙන, ලේ සමග ඇල්කොහොල් ගමන් කරන, සුන්දර රාත්‍රියක, ලියූ ලියමන.