උච්ච ස්වර සොයා ගිය මධ්‍යම පන්තියේ ගායකයෙකුගේ කතාව...

නගර සභාවෙ කුණු ට්‍රැක්ටරයට ඇගිල්ලක් ගහන්න බැරි විදිහට කුණු පැක් කරනව වගේ රැට කන මම, කවදාවත් නැතු එදා රෑට මම ඉදිආප්ප දෙකක් කාල නිදාගත්තෙ හෙට උදේම මට තරගයකට යන්න තියෙන නිසා. තරගයක් කිව්වට ඒක එසේ මෙසේ තරගයක් නෙවේ. මට ඒක අභිමානයක් වුණා. පප්පා ගමේ හැමෝම තමන්ගෙ සතුරො පරද්දලා සතුටු වෙද්දි, ඒ ආතල් එක දෙගුණ කරන්න කෑකෝ පප්පා සිංදුවක් පටන් ගන්නකොට ඔහුට තඩා මාලුවෙක්ගෙන් පහර කන්න වෙනව වගේ තැනක් තමයි මටත් ගමේ හිමි වෙලා තිබ්බෙ. මම හීනියට සිංදුවක් පටන් ගද්දි, එහා ගෙදර එකා සද්දෙට රේඩියෝව දැම්මෙ මාව බයිට් කරන්න වගේ. ඌ ගෙදර නැති වෙලාවට මම සිංදුවක් පටන් ගත්තම ගෙදර ගැටගහල ඉන්න උගෙ බල්ල පවා උඩු බුරලා මට බාධාවක් වුණා. පහුගිය සතියක අම්ම ගෙදර ගෙනාපු කොහිල මිටියක් ඔතල තිබ්බ පත්තර පිටුවක තිබුනු කූපනයක් අම්මගෙ අතින්ම පුරවල දාපු නිසා මට හෙට වගේ දවසක් උදා වෙන්න යන්නෙ. ලංකා සිතියම කාමරේ මැද්දෙ පෙරලුවාම, ඒකෙ තියෙන පලාත්, දිස්ත්‍රික්ක, නගර, ගම්මාන හැම එකකම ඉන්න මං වගේ කුරිරු විදිහට අසාධාරණයට ලක්වෙච්ච කොල්ලො, කොල්ලො රැසක් හෙට එනව තරගෙට සිංදු කියන්න, හරියට කුඹි ගුලක් ලග ඉදන් සීන් කැටයක් උඩ දැමමම උන් උඩ පැන පැන දගලනව වගේ අපිත් හෙට උඩ පනී මයික් එක අතේ තියාගෙන සිංදු කියන්න. හෙට දවස ගැන හිත හිතාම මම ගියා ඇයව සිපගන්න, ඇය නිදි දෙව්දුව. සිරි යහනේ මට රසය මැව්වෙ ඇය. ඇය නිසාම මගෙ බෙඩ් ෂීට් පවා වෛවර්ණ රටාවන්ගෙන් පිරුණා.

මුළු අහසම කලු  වලාකුළු වලින් බර වෙලා, අහසට උහුල ගන්න බැරි තරමට පොදි ගැහුණු වලාකුළු පොලවට කඩා වැටෙන්න ඔන්න මෙන්න. වැටෙන්නෙ නොදී තරමක් වෙලාවක් ඒ බර තියා ගන්නෝනි නිසා, මට නැගිටින්න කම්මැලි නිසා, මම වකුටු වුනා. හරියට අටේ ඉලක්කම වගේ මම හරි මැද්දෙන් අඹරලා තියා ගත්ත. ඒත් ඒ වලාකුලු මැදින් හරි මැද්දෙන් හද එලියට වැටුණ වගේ, අපෙ අම්ම මගෙ කාමරේ කර්ටන් එක ඈත් කරල “නැගිටපන් චූටී...“ කියල කෑ ගැහුව. වෙනද වගේම කැඩිල තිබ්බ සරම නිසි ස්ථානයේ රදවමින් මම දිව්වා, කක්කුස්සියට අර කලින් කිව්ව කළු වලාකුළු, අටේ ඉලක්කම වගේ අඹරල හිරකරපු මගේ උදරය සැහැල්ලු කරගන්න, මම ඉදගත්ත කොමඩ් එකේ. රොබින් හුඩ් කතාවෙ එන ප්‍රධාන නළුවා රොබින් තමන්ගෙ පිටිපස්සෙ එල්ලලා තියෙන ඊතල එක එක සට පට ගාලා විදිනවා, මහ වැස්සක් වගේ. ඒ විදිහටම මමත් සට පට ගාලා ලෝඩ් වෙලා තිබ්බ ඉදි ආප්ප ටික සට පට ගාලා ඇදල දැම්ම කොමඩ් එක ඇතුලට.

හැමදාම වගේ මම ඇස් පියාගෙන කල්පනා කළා. කොමඩ් එක උඩ ඉදගෙනම. වෙනද වගේම මම හීන දැක්ක. වේදිකාවට නැගල මම මයික් එකක් හිර කරගන්නවා කිහිල්ලෙ. අපේ ගමේ සේදිරිස් මාමා උදේ කඩේ ගිහින් එද්දි පාන් ගෙඩිය කිහිල්ලෙ ගහන් බයිසිකලේ පදිනව වගේ. මම එහෙම කිහිල්ලෙ ගහගත්ත මයික් එකෙන් අත් නිදහස් කරගෙන, තාලෙට අත්පුඩි ගහනව මගේ රසිකයො එක්ක. මම මොන තාලෙට සිංදු කිව්වත්, උන්ටික තාලෙට වැනෙනවා. පැද්දෙනවා. ගමේ මන්තිරියා කතා පවත්වනකොට මොන මගුල කිව්වත් විසිල් ගහන පාක්ෂිකයො වගේ, මටත් හිටිය හොද රසිකයො පිරිසක්. මම සිහින අතරෙ පාවුණා, පොඩි කාලෙ ආරම්භක විදි්‍යාව කරද්දි, හුණු දාලා, උණුවතුර දාලා, දිලිසෙන චොක්ලට් කොල ගුලි කරල දාලා, බෝතලේට ගහපු බැලුම පිම්බෙනකල් ඉදලා ඉවසීමෙන් පා කරල යවනව වගේ, මම සිහින අතරෙ පාවුණා. හරිම සැහැල්ලුවෙන්. ඒ සැහැල්ලුව වැඩිකලේ සට පට ගාලා කොමඩ් එකට වැටෙන ඉදි ආප්ප ගුලි.

“කොල්ලෝ... උබ යන්නෙ නැද්ද අද??“

අම්මා කුස්සියෙ ඉදන් කක්කුස්සියට ආමන්ත්‍රනය කරද්දි සමබරව පාවෙවී හිටිය මම, තරාදියක එක පැත්තකට බර වැඩිපුර දැම්ම වගේ, මහා කාලකන්නි විදිහට කඩාගෙන වැටුනා. ඒ තරාදි පළුවෙ තිබ්බ අල බෝල ටික සීසිකඩ ගියා වගේ මගෙ රසිකයෝ හැම පැත්තටම දිව්වා. සුපුරුදු විදිහට ගමේ එවුන් මට සලකන විදිහටම මට මුකුත් නැතුව ගියා. මගෙ සිංදු අහන්න එකෙක්වත් ඉතුරු වුණේ නැහැ.

“හරි අම්මේ.. මම එනවා...“

ඒ බිදුනු සිහිනය සැබෑවක් කරන්න මම මගේ උදෑසන සගයාට සමුදුන්න. ෆලෂ් කරල නැගිටලා මගෙ සිහිනය සැබෑවක් කරන්න මම පියවර මැන්නා..

මතු ෂබැදි !

sAm ශ්‍රී Perera_07:43am_02/02/2013

එදා ගෙට්ටුවේදි සිතු කුසු ආදර අන්දරය ගැන වෙඩික්කාරයා එලව එලවා සෑමාට ගුණ වැයුවේය. තවත් බොහෝ දෙනා සෑමාගේ මොරාල් නංවා තැබුවෝය. සියල්ලන්ටම ප්‍රණාමයක් විලස මෙවන් කතාවක් ලියැවෙන වගයි...

එක කොටස... දෙවන කොටස.. තෙවන කොටස... හතරවන කොටස... පස්වන කොටස... සයවන කොටස...