කැත හිත්වලට ලස්සන කවි පොඩ්ඩක් - සෑමාගේ වෙසක් කලාපය

සරාගික වූ සිත් බැම්ම මත

සැලෙන ලෙල දෙන පහන් සිල නුඹ

නිසල විල් තෙර අපිලිවෙල කළ

පියාපත් ලද වරා මල නුඹ

සිහිල් සුලගට තදින් සෙලවී

පරාජිත අදුරටත් ඉඩ දී

පලාතම අළු දුමින් නැහැවී

දිනෙක නිවෙනා පහන් සිලකී

නෙතින් දකිනා දසුන් අතරේ

සිතේ රැදි දසුනින්ම සසරේ

නිමා නොවනා පැතුම් අහු‍රේ

ලබන්නට පෙල ගැසෙයි මිතුරේ

දග දමා සිත් පෙම දවා

හති දමා සෙනේ උඩු දුවා

වැටි වැටි මහ දුර ගෙවා

හඩ හඩා ගති නුඹ වඩා

රැයෙහි සහක් පැතුම් පතමින

සිතින් නුඹ ලග කියා සිතමින

සතපමින් නුඹ යහන් කොනකින

ලබා ගත් සුව කෙලෙස කිව හැක?

මෙයැයි සැප යැයි බදාගෙන හිද

මොහොතෙ සුව දෙන ගතට පෙම් බැද

කප්පරක පව් පපුවෙ සිර කොට

පොට්ටනිය බැද නොනිමි ගමනක

මුලදි හඩනා කිරි දරුවෙකී

මගදි සුවදෙන යුවතියක් වී

පසුව දරු ලැබ පැත්තකට වී

හුස්ම යන්නට පෙරදි දිනදී

උතුරු සළුවට පෙම් බදින්නී

තිබුණි සිරුරට තදින් ඇලවී

සැවෙම ඒ දෙස බැලු හැරී

තනි පාට පච්චයත් මැලවී

තිබේ එනමුදු රැලි ගැසී

අද දුටොත් ඔබ යයි හැරී

වසමි සළුවෙන් ඔබ දකී

මගේ යැයි තදින් අල්ලාගත් කලෙක 'ඇය' අහෝ රසකි. උණුසුම, සිසිලස සමව බෙදුවේ ඇයය. ඒ මිහරි තවමත් මතකය. පපුව කෙලවකර ගැසූ  'ටැටූ'ව රැයෙහි සැර වැඩි කළ බැව් නම් සැබෑමය. අදුරේ දුටු කලෙක හුස්ම වැටෙන හඩ වැඩි කලේමය. හද ගැහෙන හඩ උද්දීපනය කලේමය. නොකිය යුතු දේද ‍එසේම පිබිදුනු  බැව් සැබෑමය.

ඒ ඇයම දරුවන්ට පෙමින් වැඩුනාය. ඔහුව අමතක නෙකළාය. පිරිස් මැදදී කිරි ඉල්ලා හඩන දරුවාට කිරි දෙන්නට මැලි නොවුනාය. විටෙක පපුවේ 'ටැටූ'ව සගවන්නට උත්සාහ කළාය. ඒ කිරි දරුවා කොනිති ගසන නිසා නෙව, තමාට ගැටළුවක් නොවුනත් බලන සමහරුන්ට ගැටළුවක් නිසාය.

ඒ ඇයම අද සියල්ල පසෙක දමා සිටින්නීය. මතකයන පමණක් ඉතිරිය. ඇය සිල් රෙද්දට පෙම් බදින්නීය. ඔහු ඇය හැර ගොස් හමාරය. ඒ ඔහු ස්භාව ධර්මයට අයත් කොටසක් නිසාවෙනි. රැලි වැටුනු ටැටූව හැට්ටය පවා නොරැදෙන උරහිසේ රැදි උතුරු සළුවෙන් වසන්නට ඇය වෙර දරන්නීය.

ජීවිතයට -

ඉපිද මැරේ
යලි ඉපිදේ
නොතිර සසර සාගරේ
අතර තුරේ
නොමැරී මැරේ
දස දහස් වරේ.....
-පණ්ඩිත් අමරදේව

ඇලීම්, බැදීම්, ගැටීම් සමග ගලන ජීවිතය තේරුම් ගත යුත්තේය. මොහෙතක සුව දෙන සියල්ල විටෙක සදාතනික දුක් දෙන්නේය. සියල්ල මැදහත් සිතින් විදගෙන සංසාර චක්‍රය කෙටි කර ගැනීමට උත්සුක විය යුත්තේය.

Written by sAm_1.25pm_06.05.2012