Tuesday, September 20, 2011

භීෂණයේ අතුරු කතා (අගහරුවාදා) - Remaining 7days for parent's meeting

පන්ති ක‍වය ලබන සදුදාය. මොන ජඩ වැඩේ කළත් අපේ එවුන් හදන්නේ අහුනොවෙන්නට කිරීමටයි. වැරැද්ද වුණත් අහුවෙන්න කළොත් ගතියක් නැත. අහුවුනොත් ආතල් සියල්ල කුඩුය. ඒත් ගූහචාරය අපිට එතරම් සුභ නැත. අල්ලපු පන්තියේ වාතයක් ගියත් සද්දෙයි ගදයි දෙකම එන්නේ ‍අපේ පන්තියෙනි. අප එතරම් බ්ලැක් ලිස්ට් වී ඇත. අපි ඒ ගැන කම්පා නොවූවෙමු. ඉත සිතින් ආඩම්බර වුණෙමු. කුසුමේ හැමදාම උදේට පන්ති කවය සිහිකරයි. අපේ එවුන් ආරක්ෂාකාරී ලෙස දවස ගෙවීමට තීරණය කරයි. නමුත් කොහෙන් හෝ හෙණයක් පාත් වීමට ගතවන්නේ විසිල් එකක් ගහන පූමාදය පමණි.

සිකුරාදා සාලියට ටොෆිය සෙට් විය. සදුදා (ඊයේ) මටයි, නාමල්ටයි ටොෆිය සෙට්විණ. නාමල්ගේ ජනකවිය නිසා මම ගොඩය. නමුත් පන්තිකවයට පෙර අප තුන්දෙනා රන් අකු‍රෙන් ලියවී හමාරය. අපේ පිනාගේ ඔෆීසිය ලග හිටපු විදුහල්පතිවරුන්ගේ නම් කොටා ඇත. එලෙසම අපේ නම්ද කෙටෙනු ඇත. කස්‍ටිය කොහේ කොතැන හිටියත් ඥාණේගේ ගණන් ඇසීමට, කුසුමෙගේ කථා ඇසීමට පන්තියට අනි‍වා සෙට්වෙති. ඒ පන්තිකව භීතිය (parent's meeting phobia) නිසාය. අනෙක් ගුරුවරුන්ට එතරම් බයක් නොදක්වයි.

ඒත් විද්‍යාව කරන වින්ද්‍යා ටීචර් ගේ නම මගේ කේන්ද‍රයේත් ලියවී ඇත. ඇයට මනෝ, කූඹියා සහ මාව පෙන්වන්නට බැරිය. ආලෝකය පාඩම කළ දවස සිට අනිත් පාඩම් කරද්දීවත් අතුරු ප්‍රශ්න වලදි ඇය පිළිතුරු නොදේ. එදා දවසක් මනෝ ඇයගෙන් ඇසුවේ ටීචර් අනන්තය කොහේද තියෙන්නේ කියායි. ඇය කීවේ අනන්තය තියෙන්නේ ඉරේ (සූර්ය්‍යාගේ) කියාය. එකවරම මම ඇසුවේ ටීචර් සුර්යාට පෘතුවිය ඉදන් දුර කොච්චරද කියලා හොයාගෙන තියෙනවා. ඒ කියන්නේ අනන්තය තියෙන්නේ අපි දන්න දුරක්ද? එදා ඉදන් ඇය අප දිහා නොබලයි. ප්‍රශ්න නොඅසයි. අපිත් ජනාධිපති සමාව ලද සිරකරුවන් මෙන් සිටියෙමු. කිසි කරදරයක් නැත.

සිකුරාදා, සදුදා අපේ එකෙක් දෙන්නෙක් හෝ බිලිගත්තේය. අද එවන් අපලයක් නොවේවායි සිතමින් අපි උදේම පන්සිල් ගතිමු.

අගහරුවාදා - (අතුරු අන්තරාවක් නොවේවා)

කුසුම් පන්තියට ආවාය. වැරදි නැති දිනට ඇය සුන්දරය. අපේ ‍අයත් සතුටින් සිටිති. ඇය මේ සතියම මතුරන්නේ පන්තිකව මන්තරයයි. අපේ එවුන් මන්තරය ජප කරනවිට සැධුකාර දෙති. ඇය මොනව ‍හෝ කියා "නේද? ලමයි" කියා අසන විට, ඔලුව හොලවන්නේත් ශේප් වීමට මිස,  ඇය කියන්නේ ඇත්තම නිසා නොවේ.

"අපි අද හවස 2න් පස්සේ ඉදලා ඩෙස් පුටු paint කරමු. ලබන සතියේ පන්ති කවය නිසා හොදට තියෙන්න ඕනි. කවුද හවස ඉන්න පුලුවන් අය?" කුසුම් ඇසීය. 

එහා පැත්තේ සෙට් එකම අතු උස්සගෙනය. අපේ පැත්තේ කස්ටිය වටපිට බලයි. පන්තිකවය නොව පොලිස් හදුනාගැනීමේ පෙරට්ටුවකට දානවා කීවත් ‍අපේ අය තීන්ත ගෑම් වැනි කටුවැඩ නොකරයි.

"මොකද මේ පැත්ත සද්ද නැත්තේ?" කුසුම් ඇසීය.
සංජා (ඇන්ටී), ගයාන්(අංකල්), හරීන් (පුතා), {සංජා, ගයා, හරීන් තුන් දෙනාම එකට ඉන්න නිසා ලක්ෂා මේ තුන්කට්ටුව නම් කලේ පුංචි පවුල ලෙසය}, කොත්තා, ජයේ, අසංක, කූඹියා, වින්දන, සාලි, චේති, ලක්ෂා සහ මම සිටියේ පන්තියේ දොර පැත්තේය. මේ කි‍සිවෙකු කට්ටට බෙර නොගහති. එනිසා "මුළු මුහුදම හඩයි, අපි වෙරළේ නිසසලයි" කියමින් සද්ද වසා සිටියෙමු.

"නෑ ටීචර් අපි අත් ඉස්සුවේ නැත්තේ ඔය කට්ටිය ආවත් ඇති වෙයි ‍වැඩේ කරන්න" කූඹියා පන්තියම හැනැස්සවීය. නමුත් ටීචර්ට අවුල්ය. ඇය ගුරු සේවයේ 8 වසරක් පමණ අත්දැකීම් පූයෝජනයට ගත්තාය.

"හරි මෙයාලා අද හවස ඩෙස් පුටු පේන්ට් කරයි. ඔය පැත්තේ කට්ටිය වෙන දවසක බිත්ති පේන්ට් කරන්න"
කූඹියා විනාස විය. කතන්දර නැත. දවසක නෝනා කැමති පාට පන්තිය පුරා අතුල්ලන්නට අපට වැඩ සෙට් වී හමාරය.

"හොද ‍පේන්ටි බාස් කෙනෙක්ට, හොද පේන්ට් එකකුයි, බූෂ් එකකුයි හම්බුණාම තියෙන සතුට, බලන්න ගෑවෙන අපූරුව." ලක්ෂා සෙමෙන් මිමිණවේ කූඹියාට ඔරොප්පු වීමටය. වයසට ගියත් කෙල්ල වගේ ඉන්න කුසුම්ගේ කන් තියුණුය.

"ආ ඇත්තද ලක්ෂාන්? බලමුකෝ පන්ති කවයෙදී" කුසුම්ගේ සුපුරුදු මන්තරය සමග ලක්ෂා ඇදගෙන නෑවේය. වෙනදාට ලක්ෂා හිමින් කියන දේවල් පන්තියටම ඇහෙන්න කියන්නට ගොස් නා ගන්නේ කූඹියා හෝ වින්දනය. අද හොරා හිරේය.

Period හතරක් කිසිදු අතුරු අන්තරාවක් නැතිව ගෙවින. interval එකේ කස්ටිය පිට්ටනිය දිහා බලන්නේවත් නැත. ඉදහිට සෙල්ලම් කලත් ඉන්ටර්වල් එකේද කරන්නේ කාට හෝ ගින්නක් පත්තු කිරීමය. නැතිනම් සිදුවන්නේ කවුරුන් හෝ අවුලපු ගින්නක් නිවන්නට හෝ බලන්නට ගොස් ගින්නට අතක් පයක් හෝ පුච්චා ගැනීමය.

එදා තිබුණේ ""කොරිඩෝ පාරවල් (steps) සංදර්ශනයකි"". එහෙම ෂෝ එකකට section එකේ බහුතරයක් සහභාගි වෙති. සාහිත්‍ය සමිතියටවත් එවන් සෙනගක් අප දැක නැත සිටියත් සමිතිය අතරමැද විනාශය. සුදත්, චමල්, චේති දක්ෂ පාරවල්කරුවෝ අතර පිරිසකි. ෂෝ එක අහවර වන්නට කලින්ම ඉන්ටර්වල් එක අහවර විය. අපේ එවුන් එදා සිටම බෙල් එක ගනන් නොගනිති. ඉදහිට හෝ හරි වෙලාවට පන්තියට ගියේත් පිනා ගේ සද්දයක් ඇසුන දැනුන දාකය. බෙල් එක වැදුන නිසාත් අප පන්තියට නොගියේ ෂෝ එක අපේ පන්තිය අසලම තිබුණ නියාමය.

"මොන‍වද බං අපිට දැන් තියෙන්නේ?" මනෝ චේති ගෙන් ඇසීය. (මරු මිනිහාගෙන් ඇහුවේ)

"සංගීත නේද?" මම ඇසුවේ සාලිය දෙස බලමිනි. සංගීත සීන් එකට පසු සාලිය සදාතනික බයිට්ය. මුවින් නිකුත් වූයේ කුණුහරපයක් පමණි.

"ගණන් බං" උත්තර දුන්නේ කූඹියාය.

"අම්ම ගහයි ඕයි. ඥාණේ ඉන්නේ. යමු ඇතුලට" ‍මනෝ කීය

"අවුලක් නැහැ බං. පොර එනකොට පරක්කුවෙනවා. අනික පන්තියට රිංගන්න එච්චර වෙලා යන්නේ නැහැනේ" මම කීවෙමි.

"පිනා එනෝ..... " කිසවෙකු කෑගසමින් විත් එහා පන්තියට රිංගුවේය

ශිහාන්ගේ ෂෝ එකට ගල් ගැහුවා බදුවිය. ඇත්ත නැත්ත සෙවීම පසෙකලා සියල්ල ඒ මේ අත දිවූහ. අපි ද පන්තියට විස්ථාපන වීමු. කිසිවෙකු හා හූ නැත. සියල්ල නිහඩය, නිසලය. පිනාගේ හඩක්වත්, ගදක් වත් නැත. සුපුරුදු මුලාවකට අප හසුව ඇත.

එවර පන්තියට ආවේ පිනා නොව ඥානේය. සුපුරුදු ලෙස අත් දෙක එක්කර පෙන්වුවා පමණි. අප ආයුබෝවන් කියා හිදගතිමු. අප ‍එදා සිටියේ පළමු පේලියේය. පසුපෙල මැති ඇමතිවරු කිසි දින මුල් අසුන් වලට නොඑනා නිසා කුසුමේ ගේ උප්පරවැට්ටිය අනුව අපට හැමදාම පසුපෙල හිමිවූයේ නැත. දිනපතා හිදගන්නා පේලිය මාරු කල යුතුව තිබින. එනම් අද පසුපෙල අය හෙට ඊට ඉදිරි අසුන් පෙලට යා යුතුය. එලෙස සදාතනිකව පේලි මාරු වීම සිදුවිය. ඉදහිට හෝ අපි සතියට දෙවරක් අන්තිම පේලියේ සිටියේ චේතිය අපේ පේලියේ සිටි වාසනාව නිසාය. ඒ අනිත් එවුන් චේතිට ‍ගරුකරන නිසාය.

"ගෙද‍ර වැඩ කරපු පොත් අරන් පේලියට එනවා" ඥානේ ඇමතීය. පළමු පෙල සිටි අප නැගිට්‍ටෙමු. කෙලවර සිටි මනෝ නැගිට එලියට ගිය පසු, චේති නැගිට්ටේය. ලක්ෂා නැගිටින්නේ නැත. බෑගයට ඔලුව ඔබා මොනවද සොයයි. මමත් එලියට යාමට නොහැකිව ලක්ෂා නැගිටින තුරු සිටියෙමි.

"‍යකෝ ඥානේ කෑගහයි. යමු එලියට" මම කීමි

"පොත නැහැ බං" ලක්ෂා කීය.

"ඇයි යකෝ සෙට්එකම ගණන් ටික හැදුවේ උබේ පොත බලං නේද? උඹ කාටද අන්තිමට දුන්නේ?" කූඹියා පිටුපස සිට ඇසීය.

"චේති දුන්නට පස්සේ මම ඒක ‍ඩෙස්ක් එක උඩ තියලා ඉන්ටර්වල් ගියා බං" ලක්ෂා කීය. පොත නැති බව කීවත් ඥානේ විශ්වාස නොකරන බව හේ දනී. ඔහු අනිවා හිතන්නේ ගණන් නොහදා බොරු ගොතන බවය.

"කෝ තමුසෙලා දෙන්නා එන්නේ නැද්ද?" චේතිගේත් මනෝගේ පොත් බලා ඔලුව එසවූ ඥානේ ඇසීය.
මම ඩෙස් එක යටින් රිංගා එලියට පැමිණ පොත දික් කලෙමි

"කෝ තමුසෙ මොකද?"
"මගේ පොත නැහැ සර්, මම උදේ ගෙනාවා. ඒත් දැන් නැහැනේ" ලක්ෂා නැගිට පිලිතුරු දුනි.

"ඒකත් එහෙමද? උදේ ඇදගෙන ආපුවා තියෙනවද බලනවා, පොත හම්බෙනකන් ඔහොම හිටගෙන ඉන්නවා"

"පොඩ්ඩක් බලපං බං ඩෙස්ක් එකක් උඩවත් තියෙනවද කියලා" ලක්ෂා හිටගෙනම පොත හොයයි. 

නොසිතූ පරිදි ගණිතය විෂය නායකයාටත් පන්ති කවයට පෙර ටිකට් එක ඇදිනි. ලක්ෂා සිටගෙන සිටින අතර පන්තියේ සියල්ලම පාහේ පොත් පෙන්නවීය. නමුත් ලක්ෂාගේ පොත අතුරුදහන්ය. අපිත් පොත සෙව්වෙමු. ලක්ෂා සිටින්නේ මටත් චේතිටත් මැද පුටුවේය. එදා පලවෙනි පේලියේ සිටි නිසා අප සිටියේ දොර ලගමය. දෙරින් අත දැමූසැනින් ඩෙස්ක් එක උඩ ඇති ‍ඕනෑම දෙයක් ගත හැක. ඒත් ගණන් ලියන පොතක් ගෙන යන්නට තරම් අමාරුවක් ඇත්තෙක් සිටිය නොහැක.

ඥාණේ පොත් බලා අහවර විය. "කෝ තමුසෙගෙ පොත. තාම නැද්ද?"

"නැහැ සර්" ලක්ෂා පිළිතුරු දීය.

"තමුසෙත් මාව තම්බන්න හදනවද?" ඥාණේ ජාතිය ඇමතීම ඇරඹීය. අවසාන වන්නේ පන්තිකවය ගැන කීමෙන් බව අප දනිමු.

"නැහැ සර් මම අද ගෙනාවා. මට මතකයි" ලක්ෂා කියූ සැනින් කොරිඩෝව පැත්තේ බැම්ම උඩින් පොතක් පන්තිය තුලට විසිවිණ. ඒ ලක්ෂාගේ පොතයි. ඥානේ නැගිට කොරිඩෝ‍ව දෙසට දිවීය.

"ඒයි, ඒයි. තමුසෙ මෙහෙ එනවා..." මොහොතකින් ඥානේ පන්තියට ආවේ, කලිසම දනිස්ස ලගට අදින සුදත්ව එක අතකින් ඇදගෙනය.

"තමුසෙ මොන මගුලටද මේ කොල්‍ලගෙ පොත ගෙනිච්චේ??" සුදත්ව අත නොහැරම ඥානේ විමසීය.

"නැහැ සර් මම කියලා ගෙනි‍ච්චේ. මට ගණන් වගයක් බලාගන්න" සුදත් කීය.

"බොරු එපා අයිසෙ ඇත්ත කියලා බේරෙනවා. නැත්තම් මම ඔෆීස් එකට අරන් යනවා"
ඥානේ සුදත්ව බය කරයි. සියල්ලෝ නාටකය බලා සිටිති. මෙවන් සිදුවීම් කස්ටියටම ආතල්ය. කාට හෝ ගින්නක් දී බලා සිටීම තරම් සැපතක් කිසිවෙකුට නොතිබිණ.

"නැහැ සර්, ඉන්ටර්වල් එක ඉවරවෙලා මෙතනින් මම යනකොට කවුද කෑගැහුවා principle එනවා කියලා. බයවුණ පාර මම මේ දොරෙන් ඇතුලට අතදාලා පොත අරන් ගියා. එතකොට සර් අහුවොත් මට කියන්න තිබ්බා පොතක් ඉල්ලගන්න ආවා කියලා."


 බයවුණ පාර මම මේ දොරෙන් ඇතුලට අතදාලා පොත අරන් ගියා




"ඉතින් ඕයි ඕක උඩින් විසිකලේ ඇයි?"


"නැහැ සර් මම දැක්කා සර් පන්තියේ ඉන්නවා. ඇතුලට ඇවිත් දුන්නොත් කොහොමත් බැනුම්නේ"


"එහෙමද තමුසෙ එහෙනම් දැන් යනවා, ආයෙ මොහොකට හරි අහුවුනොත් අඩු කඩනවා" ඥාණේ ශිල්ප දැක්වීය. ඇත්තම කියනවා නම් ඥානේ අනිත් පන්තිවල කොල්ලන්ට (බයේ) සද්ද නොදමයි. අපිවම කයි.

"දැන් දෙපැත්තෙ එවුන් දෙන්නා නැගිටිනවා. කියනවා බලන්න ඉන්ටර්වල් එකේ මොකද වුණේ කියලා"
පාරවල් ෂෝ එක ගැන කිව නොහැක. ඇට නැති දිවට මා නැවෙන්නට ඉඩහලෙමි.

"අපි ඉන්ටර්වල් ඉවරවෙලා පන්තියේ ඇවිත් ඉදගෙන හිටියා" මම කීමි. චේතිද හිස සොලවයි.

"තමුසෙ කොහෙද හිටියේ??" ඥාණේ චේති දෙස හැරිණ.

"සර් මාත් හිටියේ පන්තියේ තමයි" චේති කීය.

"තමුසෙලා දැක්කේ නැද්ද අයිසේ මැද ඉන්න එකාගේ පොත උස්සගෙන යනවා. මේකගේ කලිසම ගලවං ගියත් තමුසෙලා දන්නේ නැදද? "

"නැහැ සර් අපි දැක්කේ නැහැ." චේති කීය. 
ඥානේ කැකිල්ලේ රජුන් බදුය. තර්ක විතර්ක වැඩක් නැත. ඔහුගේ තීරණය අවසාන තීරණයයි. සුදත් නිවැරදිය. දෙපැත්තේ සිටි අප වැරදිය.

"එහෙනම් දෙන්නම අතගාලා බලනවා ලග තියෙන්න ඕන ඒවා තියෙනවද කියලා" කැකිල්ලේ නිරින්දාගේ අවසන් වදන එය විය.

Written by sAm_1:42pm_19.09.'11


11 comments:

  1. මචං ඥානේ අපායේ ගිහිල්ලත් ආතල් දෙනව ඇති නේද ?

    ReplyDelete
  2. එහෙ ගිහිල්ලත් O/L exam කරන එවුන්ට National ID හදලා දෙනවා ඇති බං...

    ReplyDelete
  3. හික් හික් පට්ට පට පට කතාව :)))

    ReplyDelete
  4. වර්ණා - ස්තුතිය වර්ණා මේ පැත්තේ ආවට. අපිත් එහෙ එන්න හදන්නේ :)

    ReplyDelete
  5. අහ්හ් මම දැක්කා ඇවිත් ඉන්නවා... :)))

    ReplyDelete
  6. පංති කවේට ඔච්චර බයද :D

    ReplyDelete
  7. ගණන් උගන්නන ගුරුවරු මට පෙනෙන්නට බැරිය. ඒ අතර ගුරුවරු ද විය. ගණිතයට මම එක කලක් අති දක්ෂයෙක් වුණෙමි ඒ අප විදුහලේ සමරසිංහ ගුරුපියා ගේ අඩිපාර දිගේ යමිනුයි.. ඒත් මා නොදන්නා මානයට යන විට සමරසිංහ ගුරු පියා බැහැර ගියේය. ඉන්පසු ආ ගුරු හොරු දැන සිටියේ පාඩම අදබෑමට සහ එන එවුන් ගෙනියන්නට ය. අසීරු එකෙක්ට යමක් නැවත කියා දී සරල කර ඌ එතර කරවන්න උන් දැන සිටියේ නැත. ගණිතය මට තිත්ත විය. ගුරු හොරු මගේ පොත් පන්ති බැම්ම මතින් පියාඹා යවන්න ඇත්තේ එක දිනක් දෙකක් නොවන්න ඇත. තලන්නට ඇත්තේ දිනක දෙකක නොවන්නට ඇත. ඒත් ඒවා මට පාඩම කියාදීමට සමත් වුයේ නැත.

    ReplyDelete

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...