නොනිමි..!!

නෙත් බැමි ඉස්සින. කෝපි කෝප්පයේ අඩිය පෙනින. සැර දුමද නිවින.

“දැන් ඔයා මොනවද මට කරන්න කියන්නෙ?”

ඇගේ හඩ අවදි විය. ඔහු තවමත් නිහඩය. ලයිටරයේ ගිණි දැල්ල ඇවිළින. මෙන්තෝල් ස්විචිය දත් අතර කිටිස් හඩ නැඟීය. දුම් ගුළිය නැඟුනේ ය.

“මට තේරෙන්නෙ නැහැ.. ඔයාම කියන්න..”

පිළිතුර වෙනුවට නැවතත් ප්‍රශ්නයක්ය. ඇය වෙත දිඟුවූයේ ලයිටරය සහ සිගරැට් පෙට්ටිය ය.

“මට බෑ මොකෙක්ද වගෙ හැමදාම පස්සෙන් එන්න..”

පිළිතුරු නැති වදන් පෙල අවසන තොල් අතර සිරවූයේ සුදු පාට ෆිල්ටරයක්ය. තොල් සායම් වලින් තදවී ෆිල්ටරයේ පාට වෙනස් විය.

“ඉතිං මොකටද හොයාගෙන එන්නෙ.. ”

ඇගේ නලල රැලි විය. උපහාසයෙන් කී වචනයක්ය. පළමු දුම් ගුලිය දිගැටිව බොහෝ දුර ඇඳුනේය.

“හොයාගෙන එන්න?? තමුසෙ කවුද? කෝල් කරලා වදදෙන්නෙ?? නැතුව ඉන්න බැහැ කියලා.. මමද?”

ඔහුට අමතක ටික ඇගේ පිළිතුරේ විය. සැබෑය. ඇය දකින්නට වද වෙන්නේ ඔහුය. ඒ ඉල්ලීමට හිස නමන්නේ ඇයය. නමුත් කෙලවරක් නැති හමු වීමක්ය. මහ මෙරක් බඳු ආශාවන්ය. සැර හුස්ම අවසන වෙන්වීමක්ය. වෙන්ව නැවත ලැබෙනා තුරු ලතැවිල්ලක්ය. සියල්ල අවසන දෙදෙනාගේ හදිසි හුස්මය. කෙටිය. ඉහළ පහළ යැවෙන්නේය. දෙපා වාරු නැතිව යන කලබලය අස්සේ මිදී යන්නේ පන නලය. හුස්මට බැඳී ඇත්තේය.

“දැන් කොහෙද යන්නෙ?”

“වෙනද තැනටම”

“පරක්කු වෙනවා..”

“එහෙනම් දැන්ම යං”

“අද බෑ..”

“එහෙනම්..”

“කමක් නෑ යං”

දෑගිලි දෙදෙන බැදෙන්නේය. නලලත දෙතොල්ය. ඈ හිස කේ අතර ඒ දෑගිලිය. දෙකන සෙමින් තොලඟ බැදෙන්නේය. Earrings නැතිය. ඈ දෙනෙත් පියවෙන්නේය. අතැගිලි දිවෙන්නේය. ඔහු නොනැවතීය. හුස්ම ඇගේ සිහින්ය. දැඩි රැවුල ඈ පිසදමන්නේය. සිදුරු නැතිය. හුස්මකට ඉඩද, සිතුවිල්ලකට ඉඩද, නැති තැන සියළු හිඩැස් පිරෙන්නේය. සරල දුර ගමනක්ය. අවසන සංකීර්ණ කෙටි ගමනක්ය. හුස්ම ලඟ ලඟය. ඉක්මනින් වැටෙන්නේය. තද අඩි ගැබුරේම ඇලී වෙහෙස දැඩි වන්නේය. කෙලවරය ගමන. නැවත බිම වැටී අහස ඔසවන්නේය. පොලොව හා බැදෙන්නේය. දෑස් පියවීය.

“දැන් මොකද කියන්නෙ?”

“මට උත්තරයක් නැහැ”

“එහෙනම් ඇයි මේක නවත්තන්නෙ නැත්තෙ?”

“මට තේරෙන්නෙ නැහැ”

“ඔක්කොම දාලා එනවද?”

“බෑ”

“එහෙනම් යමු”

“ටිකක් ඉමුද?”

“හ්ම්”