දෝස්තෝ යේ ඒක් දෝ දේස්කා ප්‍රේම් කහානී හේ..

දෝස්තෝ යේ ඒක් දෝ දේස්කා ප්‍රේම් කහානී හේ..

මිතුරනි මේ එක් දේශයන් දෙකක ප්‍රේම කතාවක්...

ඉන්දියාව තමා එකට තිබිලා ඉන්දියා පකිස්ථානෙ කියල දෙකට බෙදුනේ. මගෙ නම වීර්. එයාගෙ නම සාරා. මම කාෂ්මීර දේශසීමාවෙ ඉන්දියාව රකින ‘ඒක් සිපයිහෝ‘ ඔයාල හිතනව ඇති මම මොන සිපයියෙක්ද කියලා. සිපයිහෝ කියල හින්දියෙන් කියන්නෙ සෙබලාට. 

මම හැමදාම උදේ හවස දේශ සීමාව මෙහා පැත්තට වෙලා කම්බි වැටෙන් එහා පැත්තෙ පාළු කාන්තාරෙ දිහා බලන් ඉන්නවා. ඔයාල හිතනව ඇති ත්‍රස්තවාදියො කොයි වෙලේ එයිද කියල මම බලන් ඉන්නව ඇති කියල. නැහැ, දේශ සීමාවෙන එහා පැත්තෙ කුඹුකෙ ලිද කියල හෙන ෆේමස් ලිදක් තියෙනවා. ඒකට උදේ පාන්දර ලස්සන කෙල්ලො රංචු රංචු නාන්න එනවා. මම ඒ ලිද දිහා තමයි බලන් ඉන්නේ.

දවසක් මම බංකරේට වෙලා ටෙලස්කෝප් එකෙන් ඒ ලිද දිහා බලන් හිටියා. බලද්දි ඒ පැත්තෙ කෙල්ලෙකුත් ටෙලස්කෝප් එකකින් මේපැත්ත බලන් ඉන්නවා. අපි දෙන්නගෙ ඇස් දෙක ටෙලස් කෝප් එකේ කාච දෙක හරහා එකිනෙක හම්බුනා. දෙයියනේ ඒ ඇස් පිහාටු දෙක සැලුන හැටි.. හරියට අර කවුද ඇමතිතුමා.. ටීවි එකේ දේශපාලන සංවාදෙකට ඇවිත් වගේ. දැන් කවුද ඒ ඇමතියා කියල අහන්න එපා. මොකද මට මේ තිර රචනය චිත්‍රපටයක් විදිහට එලියට දාන්නෝනි. 

එදයින් පස්සේ මාස ගණනාවක් යනකල් දේශ සිමාවට මීටර් එක්දාස් පන්සීයක් එහා පැත්තෙනුයි මෙහා පැත්තෙනුයි ඉදගෙන අපි දෙන්න ඇස් දෙකෙන් කතා කළා. දැන් ඔයාල අහයි ටෙලිෆෝන් තිබ්බෙ නැද්ද කියල. මොන ටෙලිෆෝන් කෝල්ද? අපි දෙන්න ඉන්නෙ කම්බි වැටෙන් එහා පැත්තෙයි මෙහා පැත්තෙයි වුනාට මේ රටවල් දෙකක්. කෝල් එකක් ගත්තොත් වැටෙන්නේ IDD චාජර්ස්. එච්චර කරන්න අපිට වත්කමක් නැහැ. ඒත් ටික දවසක් යද්දි අපිට දෑසෙ කතාව විතරක් මදි වුනා. 

ඔයාගෙ නම මොකක්ද?????????????????????????????? මම කෑගැහුව්වාම වචන දෝංකාර දුන්නා...

මගෙ නම සාරා.... එයා මට උත්තර දුන්නා.....

ඔයාගෙ නම.... නම.....

මගෙ නම වීර්.....වීර්.....වීර්.....වීර්.....

අපි දෙන්නගෙම උගුරු ගියා...

අපි දෙපැත්තෙ ඉදන් කෑගැහුවේ, වැට ලගට නොගිහින් කතා කලේ, දේශ සීමාව දෙපැත්තෙම බතල හිටවල වගේ බිම්බෝම්බ වලලා නිසා. අඩිය තිබ්බොත් කෑලි.

ඒත් බිම්බෝම්බ වල තියෙන භයානක කමට වඩා ආදරේ බලගතුයි කියල අපි ඔප්පු කළා. 

දවසක් එක වැහි දවසක මම මඤ්ඤොක්කා දඩු ටිකක් බෝම්බ තියෙන පැත්තට විසි කළා. එයත් ඒ වගේම ඒ පැත්තෙ ඉදල බතල දඩු ටිකක් විසක් කළා. වැස්සත් එක්කම ඒ පැත්ත මඤ්ඤොක්කා යායක් වුණා. මේ පැත්ත බතල යායක් වුණා. මේක “අපි වවමු පකිස්ථානෙ නගමු“ කියල ව්‍යාපෘතියක් නෙවේ. එයා වැටෙන් මෙහා පැත්තට බතල දළු විසික්කරද්දි මම වැටෙන් එහා පැත්තට මඤ්ඤොක්කා විසික් කළේ අළ බැස්සම ඒ අළ කන්න ඌරො එයි. ඒ ඌරන්ට බෝම්බ පෑගුනාම බෝම්බ පුපුරයි කියල හිතාගෙන. එතකොට අපිට ලගට ගිහින් කතාකරන්න පුලුවන් වෙයි කියල හිතාගෙන. 

ඒත් අපි දෙන්නටම අල බහිනකල් ඉන්න පුළුවන් වුණාට, ඌරො අල ගලවන කල් ඉන්න බැරි වුනා. 

දවසක් මම බයෙන් වෙව්ල වෙව්ල එපා කියල කෑ ගහද්දි එයා ඒ බෝම්බ මැද්දෙන් මං ඉන්න පැත්තට දුවල ආවා. 

“වීර්.....වීර්.....වීර්.....වීර්.....“

“සාරා එපා....සාරා එපා....“

ඔයාලා බෝම්බ පුපුරයි කියල බයේ කන් දෙක වහ ගත්ත නේද?

මුලදි නම් මාත් බය වුනා. ඒත් 1947 ඉන්දියාව බෙදුන දවසෙ ඉදන් අවුරුදු 60 ගාණක් බෝම්බ වල දාල තියල ඒ බෝම්බ සේරම එක්ස්පයර් වෙලා. එකක් වත් පිපුරුවේ නැහැ.

එයා ඒ පැත්තෙ ඉදන් රූං ගාලා කම්බි වැට ලගට දුවගෙන ආවා...

“රූං රූං.....රූං රූං.....රූං රූං.....රූං රූං.....“

මම මේ පැත්තෙ ඉදලා දුවල ගියා...

“බ්රූම්... පීප්.... පීප්...“

“වීර්....“

“සාරා... අපේ ආදරේ දිනුව කෙල්ලේ.... හමාරා ප්යාර් හෝගා..“

“දැන් අපි මොකද කරන්නෙ වීර්..“

“අපි තවත් මේ දේශ සීමා දෙකේ ඉදන් දුක් විදින්නෝනි නැහැ සාරා.. ඔය කම්බි වැටෙන් රිංගලා ඔයා මේ පැත්තට එන්න. අපි ජානම් දේක්ලෝ කියාගෙන ගමට යං... “ මම කිව්වා.

එයා පැනගෙන ආවේ...

එත් එයා දේශ සීමාවෙ කම්බි වැටෙන් රිංගද්දි කම්බියට එයාගෙ බෙල්ල සීරුනා.. දේශ සීමාවෙ බෝම්බ වගේම ඒ කම්බි වැටේ කම්බිත් අවුරුදු හැටකට වඩා පරණයි. සාරා දේශ සීමාවෙන් රිංගලා මේ පැත්තට ඇවිත් මට තුරුලු වුණා විතරයි... කම්බියෙ තිබ්බ මලකඩ වල විසට පිට ගැස්ම හැදිල එයා මගෙ ඔඩොක්කුවෙමයි මලේ.

අනූපමා_8:48pm_11/10/2012