දැන් ඉන්න කස්ටිය ඉස්සර චූටී කාලේ හිටපු හැටි (Grade 6 & 7)

‍භීෂණයේ අතුරු කතා (බදාදා, බ්‍රහස්ප්‍රතින්දා සහ සිකුරාදා) ලිවීමට ඉතිරිව තිබියදී පොඩි අතීතාවර්ජන පාරක් දැම්මොත් හොදයි කියලා හිතුනා. කස්ටිය අප්සට් වෙන්න එපා. ඉතුරැ දවස් තුන නැගලා යන සීන් ගොඩක් මතක් කරලා එකතු කරගන්න පුළුවන් වෙයි කියලා මට හිතුනා. දන්නවනේ මෙගා ටෙලිනාට්‍යයක වුණත් එහෙමනේ. එදා දවසට හරියන්න තමා කථාව ලියාගන්නේ. අපි එච්චරම පීචං වැඩ කරන්නේ නැහැ. එයිට පොඩ්ඩක් අඩුවෙන් කරන්නේ.

මගේ කථාව වර්ථමානයට එනකොට (10, 11, 12, 13 - වසර ලියනකොට) දැන් ඉන්න කස්ටිය ඉස්සර චූටී කාලේ හිටපු හැටි හොදට තේරෙයි. අලුත් ස්ටෝරි ලියනකොට පරණ සීන් මතක් වුණාම වැඩේ නැගලා යයි.

6 - වසර (ඉස්කෝලෙට ආවා විතරයි)

මේ ඔක්කොම රසවත් සිද්ධි වුණ ඉස්කෝලෙට මම ඔලුව දැම්මේ 6 වසරදීය. 6-D පන්තියට රිංගපු අලුත හොද සෙට් එකක් හොයා ගන්න බැරි‍වෙයි කියලා හිතුවට පන්ති භාර ටීචර් කළේ වැදගත් දෙයකි. ඇය ශිෂ්‍යත්වයෙන් අලුතෙන් ඉස්කෝලෙට ආපු සෙට් එකම කුකුල් කොටුවකට කුකුල්ලු එකතු කලා වගේ කොටු කරපු නිසා ඒ සෙට් එකම හොදම කුකුලන් වීය. කසුප්, ජයේ, පුස්කට්ටා (පුෂ්පිත), සුජාන් සහ මම අලුත් සෙට් එකේය. ටීචර්ගේ පුංච් මොලයට පිං සිද්ධ වෙන්න අපිට එළ සෙට් එකක් වෙන්ට වරම් ලැබින. බණ්ඩා පන්ති නායකයා වීය. කල්පනී නායිකව වූ නිසා බණ්ඩාට කතා හැදුනේ කල්පනී සෙට් කරමිනි. බණ්ඩාට මලය. ජයේට මල් යායක් වුණේ ලවන්තිකාට ආලවන්තිකා කියා නම වරද්දා කීමෙන් පසුය. මේ සීන් එකෙන් ජයේට ඉස්කෝලේ මෙන්ම දහම් පාසලේ ද ඉන්න නැතිවිය.

දගයා (එදත් චන්ඩියා අදත් චන්ඩියා), දර්ශික (ව_යා), ගීත්, රජිත, සචිනි, වැනි නම රැන්දූ පට්ටම සෙට් එකක් හිටියේ අපේ පන්තියේය. චන්න සහ දිනිදු, අපේ ඉස්කෝලෙටම සෙට් උනත් අපේ සෙට් එකේ (කලින් ඉස්කෝලේ) හිටපු අංජාට (අංජන - අදටත් ෆිට් එකක්) අහුවුණේ අපේ අල්ලපු විද්‍යාලයයි (නැත්තම් අපි එක්ක හිටියනම්කොල්ලත් විනාසය). සචියා, තරිදු (දණ්ඩා) අපේ ඉස්කෝලෙට ආවේ 7 වසරදීය.

6 වසරදී අලුත් ඉස්කෝලෙට සෙට්වුණ හැටියේ අපි සුපිරි උනන්දුවෙන් ශිල්ප දැම්මෙමු. පූතිඑලයක් වාර විභාගයෙන් බණ්ඩා පන්තියේ පළවෙනියාද, ජයේ දෙකද, මම තුනද වීමු. 6 වසරේ ආතල්ම දරුණු සීන් එකක් වුනේ සාහිත්‍යය සමිතියක දවසේය. ඒ දවස්වල සමිතිය තියන‍්නේ පන්තියේමය. ජයේ, බණ්ඩා, පුස්කට්ටා හා මම පේලියට ඉදගෙන සිටීමු. ජයේ මට ‍තට්ටුවක් දැ‍ම්මේය. මම පිටිපස්ස හැරී බැලුවෙමි. කවුරුත් සද්ද නැත. දෙතුන් පාර තට්ටු වදිනකොට ජයේ බව මට වැටහිණ. අන්තිම තට්ටුව සමගම මම ‍මගේ වතුර බෝතලය කරකවා බඩ දෙදරන්න සමපාත කලෙමි. ජයේ අන්දොස්ය. මම ටීචර්ට මාට්ටුය. ජයේ බබා ලැබෙන්න ඉන්න ඇන්ටි කෙනෙක් වගේ බඩ බදා අඩයි. ටීචර් මට අහිංසක මට බැන්නේ මිනීමරුවා කියාය.

ඉස්සර පන්ති වෙන්කර තිබුනේ බෝඩ් ගසාය. අපි කරන්නේ අතුගාන්න තියෙන දවසට ඔක්කෝම කුණු එහා පන්තියට (6-C) දැමීමය. හැමදාම කරන වැඩේ කාටවත් මීටර් නැත. ජයේ එහා පන්තිය පෙනෙන සේ දිනපතා බෝඩ් එක හිල් කරයි. ඔක්කොම මගඩි එලියට ආවේ කුණු බක්කි කේස් එකෙනි. අපි යටින් කුණු දාන බව එහා පැත්තේ එවුන්ට මීටර් වුනෙත් මාස 2, 3ක් ගියාට පසුය. හැමදාම උදේට පන්තිය අතුගෑවත් එහා පන්තියේ එවුන්ට ටීචර්ගෙන් බේරුමක් නැති විය. කොච්චර අතුගෑවත් හැමදාම ටීචර් එන කොට පන්තියේ කුණුය. දවසක් පන්තියටම බඩු පැකට්විය. එදා ඉදන් උන්ට ඇස් ඇරිණ. කුණු යටින් එවන්නේ අපේ පන්තියෙන් බව කස්ටියට වැටහිණ.

එදා අතුගාන්න තිබ්බේ අපිටය. අතුගානවාට වඩා කුණු එකතු කරන එක අමාරුය. බණ්ඩා පුටු ඈත් කරයි. මම, පුස්කට්ටා සමග අතුගායි. ජයේට තිබ්බේ කුණු සීන් එකය. අපි ජයේට කොස්සෙන් කුණු එකතු කර දුනිමු.

"මේක එකතු කරන්න බැහැ බං. යටින් එහා පන්තියට යවමු" ජයේ කීය.


"පිස්සුද බං උන් දැන් සීන් එක දන්නවා. අපි මාට්ටුවෙයි" බණ්ඩා කීය.


"අවුලක් නැහැ අදට විතරක් ඔබමු බං" පුස්කට්ටා පැන්නේය

ජයේ පැන මගෙන් කොස්ස උදුර ගෙන එක හුස්මට ඔක්කෝම කුණු එහා පන්තිය පැත්තට යැවීය. එහා පැත්තෙන් සද්ද නැත.

"උබලා නිකං බයවෙලා, බලපං එහා පැත්තේ නෝ ආන්සර්.."

ජයේට තවත් කට අරින්නට බැරිවිය. යටින් දාපු කුණු dust bin එකක ‍හොදින් අසුරා උඩින්ම ආවේය. පන්තියේම සහයෝගයෙන් අපි කුණු යලි එහා පැත්තට දැම්මෙමු. පාං කෑලි, බත් පාර්සල් පිටින් උඩින් යයි. ආයෙත් ඒසැනින් මෙහාට එයි. පන්ති දෙකම පෝලිමට හිටවා පස්ස පැත්තට කෙලින තුරු සෙල්ලම පැවතින.

7 - වසර (ලබ්බ සහ කැටය)

සිදුවූයේ විනාසයකි.එකට සිටි සෙට් එකම සුනුවිසුනු කර අලුත් පන්ති වලට දැම්මේ අපේ ජීවිත ආරක්ෂා කිරීමට වඩා පාසල ආරක්ෂා කර ගැනීමට විය හැක. 7 - ඊ පන්තියේ අලුත් සෙට් එක වූයේ ගයාන්, පුන්සිත්, ශිතිල, ඩිලාන් (කළුවා), සසික (පොඩි ඕමා), සසික (අමරසිංහ), ඉසුරු (YP), ලාලින්ද්‍ර, ඉමංග, රුචිර, විනෝද් (චතුරංග), කිරියා (සදීප), ශිලංක, දමිත්, සහ කේලාම් කියන කෙල්ලෝ සෙට් එකකි. පන්තිභාර විජේකෝන් ටීචර් මල ඇණයකි (ඇණ වාතයට නිරාවරණය වූ විට මල බැදේ, වලක්වා ගැනීමට නම් ගැල්වනයිස් කල යුතුය නැතිනම් පොල්තෙල් වල ගිල්වා තැබිය යුතුය). පන්තියේ එවුන් ටීචර් නැති වෙලාවට කෑගසනවාට ඇය දුන්නේ අපූරු විසදුමකි. ඇය උදේම කෑගසන ලමුන්ගේ නම් ලිවීමට කෙනෙක් පත් කරයි. එදා දවසම ඔහුට හෝ ඇයට ඇත්තේ කෑගසන්නාගේ නම ලියා, කෑගසන වාරයක් පාසා නමට ඉදිරියෙන් ඉරි කැබැල්ලක් ගැසීම පමණි. එක ඉරක වටිනාකම රුපියලකි. (ඉස්සර අපේ එවුන් කැන්ටිමෙන් පාන් කෑල්ලක් කෑවේ රුපියල් 5කට පමණය. පස් පාරක් කෑගැසුවොත් කාලා හමාරය) ඇය පහුවදා උදේම ගණන් එකතු කර පන්තියේ ඇති කැටය පුරවයි. පන්තියට කොසු, ඉදල් ගත්තේත් එදා වේල පිරිමසා ගත්තේත් මේ මුදල් වලිනි. අපේ එවුන් කෑගසනවාට වඩා බඩ ගැන හිතන නිසා පන්තිය සද්ද නැත.

කෙල්ලෝ සදාතනික කේලම් කරුවෝය. අපේ ටීචර්ට එදා ඉදන් කුනුහරප ඇලජික්ය. අපිට ඒක තේරුම් ගිය වැදගත් සිදුවීම මෙසේය. එදා නම් ලියන්නට පැවරී තිබුණේ කේලම් බඩ්ඩකටය.

"විනෝද් මොකද කෑගහන්නේ මම නම ලියනවා හරිද?" කේලම් බඩ්ඩ කීවාය.

"මොන මගුලක්ද ඕයි මම පොතක් ඉල්ල ගන්න කතා කලේ" විනෝද් කීය. පන්තියම ඒ කාලේ කෙල්ලොත් එක්ක මලය. උන් උඩ පැන පැන ටීචර්ට ගොට්ට අල්ලයි. කොල්ලන්ට ඒවා නොදිරවයි.

"මම දන්නේ නැහැ. තමුසේ ඒක ටීචර් එක්ක බලා ගන්නවා.." අපි ගණන් නොගන්නා නිසාම කෙල්ලටත් මලය.


"හරි තමුසෙත් ඕන ලබ්බක් කර ගන්නවා.." විනෝද් කීය. කෙල්ලගේ කට ඇරී ඇස් දෙක දෙපැත්තට ගියේය. ඒ ලබ්බට බයේය.

අපි දන්නා විදියට ලබ්බ වැදගත් වචනයකි. ගෙවල් හදනකොටත් ඉස්සෙල්ලාම එල්ලන්නේ ලබ්බකි (පුහුල් ගෙඩිය වුණත් ලබ්බ කියලා හිතමු). කෙල්ලන්ට ලබ්බ අකැපය. ඒ නිසාම විනෝද්ගේ නම ලියා ඉදිරියෙන් ඉරි කැබලි කිහිපයක්ම ගසා ඇත.

‍ටීචර් පන්තියට පැන්න විගස කරන්නේ ‍නම් කොලය බලා කලෙක්ෂන් එක දැමීමය. කේලමී කොලය රැගෙන පහුවදා උදේම ටීචර් ලගය. ඇය කේලම් ගොට්ටම දිගහැර ඇවිත් හිදගත්තාය. 

"විනොද් මෙහෙ එනවා." ටීචර් ඇමතීය. විනෝ ටීචර් ලගය. සද්ද නැත. සද්ද කරන්නටද බැරිය.


"තමුසෙ මොනාද මේ ලමයාට ලබ්බ කියලා තියෙන්නේ? මීට පස්සේ පන්තියේ කුණුහරප කීවොත් ගෙනියනවා ඔෆීස් එකට. 

"ලබ්බ.. මම එල්ලවා තමුසෙගේ ලබ්බ කරේ..." පන්තිය සද්ද නැත. කෙල්ලට මෙන්ම ටීචර්ටත් (ටීචර්ට ලමයි පෝලිමක් හිටියා මට මතකය, ඇය ලබ්බට බය ඒනිසාදැයි සැක සහිතය) ලබ්බ අකැපය. ලබ්බ විතරක් නෙවේ හැම කුණුහරපයක්ම අකැප බව අපට වැටහිණ.

දිනපතා කෑගැසීම් සිදුවන නිසා කැටයේ දැන් ඉ‍ඩ නැත. තරහකාරයෙක්ට නම ලියන්න සෙට් වුනොත් ඉවරය. හුස්ම ගත්තත් හේ නම ලියයි. ටීචරුත් අපට වඩා කැටයට ආදරේය. පන්තියේ බඩුමුට්ටු වලට වඩා ඇය කැටයට ආදරේය. ඇයට කැටේ හීනෙනුත් පේනවා ඇත. අපේ එවුන්ට කැටේ පේන්න බැරිය. ඒ තරමට බයය. කැටේට ඇති ආලය නිසා ටීචර් කැටේ සවසට කබට් එකේ දමා යයි. ඒක‍ට වෙනම ලොක් එකක් ඇත. යතුරද ටීචර් ගේ හැට්ටය අස්සේය. (තංගල්ලේ බැංකුවේ දැම්මා සේය). හවස ගෙදර යන්න කලිනුත් ටීචර් පන්තියටම පැමිණ කබඩ් එක ලොක් දැයි බලා පිට‍වේ. මුළු 7 වසරම අපේ කැටය ගැන දනී.

දවසක් උදේම ටීචර් පන්තියට ආවේ කෑගහපු ලිස්ට් එක බලා ගණන් හිලව් බේරීමටය. ඇය උගන්වනවාට වඩා කලේ මුදලාලි ‍ජොබ් එකකි. කැන්ටිමේ ඩිස්කන් අයියාත් ‍කලේ එවැනිම ජොබකි. කලින් දවසේ නම් ලිවීමට තිබුණේ මටය. එදා උදේම ලිස්එක අරගෙන මම ටීචර් ලගය.

"ඊයේ ‍වැඩිය කට්ටිය කෑගහලා නැහැනේ. දෙතුන් දෙනයි කෑගහලා තියෙන්නේ" ඇය ලිස්ට් එක බලමින් කියයි. කස්ටිය සද්ද නැති වුණත් ටීචර්ට පාඩුය.


"පුතා ගන්න බලන්න කබඩ් එකේ තියෙන කැටේ," ටීචර් අස්සට අත දමා යතුර දුන්නාය. මම ඇගිලි දෙකින් යතුර අල්ලා කබඩ් එක ලගට ගියෙමි.


"ටීචර් මාර වැඩේ, යතුර කරකවන්න කලින් ඉබ්බා ඇරුණා" මට හිතා ගන්න බැරි විය. ඉබ්බා කැස්බෑවා වී ඇත.


"ඒක කොහෙමද වෙන්නේ? අපි ඊයේ ලොක් කරලනේ ගියේ. බලන්න කැටේ නැද්ද කියලා" ටීචර් අඩියට දෙකට කබඩ් එක ලගය. කැටේ නැත. කරන්නට දෙයක් නැත. ටීචර්ට හීන් දාඩිය දමා ඇත. අපේ එවුන්ටත් හිතා ගත නොහැකිව උඩ බලා සිටිති.


"මේක අපි සර්ට ගිහින් කියමු. යකාගේ ‍වැඩක් නේ පන්තියෙ තිබ්බ කැටේ නැහැ. තමු‍සෙලා දැන් බලනකන් කබඩ් එක කඩලා කියලාවත් දන්නේ නැහැ. මරු ආ..."

ටීචර් මාවත් ඇදගෙන පිනා ලගට ගොස් කේස් එක ෆයිල් කෙරින, එදායින් පසු කැටත් නැත, පන්තියේ සද්දත් නැත. ටීචර්ගේ කැටේට වෙච්ච දේ තවමත් අභිරහසකි.

ටීචර්ගේ කැටේට වෙච්ච දේ තවමත් අභිරහසකි.

-මතුසම්බන්ධයි-
(ඊලග පෝස්ට් එකෙන් 8, 9 වසර සීන් එක්ක සෙට් වෙමු)
Written by sAm 4:30pm_21.09.'11